Bidah! Haptah ek.

(Vertaling van titel: Vakantie! Week één.)
Met de komst van mijn ouders in Nepal is onze vakantie ook van start gegaan. Door een flinke wind mee, waren mijn ouders afgelopen zaterdag (03-11-2012) drie kwartier eerder geland dan verwacht (16.35uur in plaats van 17:20uur)! Als verrassing hadden Lyanne en ik ons verdacht (lees: een grote schemerlamp blokkeerde ons uitzicht) opgesteld in de lobby van het prachtige Malla hotel. Het was een komen en gaan van toeristen bussen maar geen Sipke of Ria. Gelukkig kwam er na een klein halfuurtje wachten, uit het niets, een oud wagentje aanrijden met daarin mijn uitgebluste ouders! Heerlijk om me ouders weer te zien en om ze te knuffelen. Me vader ging snel inchecken om daarna met zijn vieren op de hotelkamer met het bijkletsen te beginnen (komt geen einde aan). Omdat mijn moeder die dag daarvoor haar 38e(+132maanden) verjaardag had gevierd namen Lyanne en ik mijn ouders mee uit eten naar GAIA. Mijn ouders kregen een warm welkomst van de werknemers en werden vanaf minuut één al direct ‘pa’ en ‘ma’ genoemd (waar me ouders niet meteen heel enthousiast over waren). Na een gezellig etentje, waren de eerste vakantieplannen voor de aankomende week al rond! Een druk maar leuk programma. Om mijn ouders toch nog een beetje jetlag-rust te geven zijn we rond 20:45uur uit elkaar gegaan.

Om de vakantie in te luiden zijn we afgelopen zondag (04-11-2012) rustig begonnen met een bezoek aan de Garden of Dreams. Na deze oase van rust waren de drukke straten van Thamel aan de beurt. Mijn lieve moeder was duidelijk onder de indruk van al het toerisme, de vele winkels en het drukke verkeer want we waren haar de hele tijd kwijt. Ze liep dan weer meters achter ons, en met die drukte hier is dat dan niet zo handig (gelukkig is mijn moeder een lange vrouw en torent ze boven de meeste Nepalezen uit). Omdat Lyanne en ik al onze (nu) vertrouwde plekken wilden laten zien hebben we die middag geluncht bij ‘Big Belly’, een rustig cafeetje in een zijstraatje van Thamel. Door al het winkelen (mamma heeft een tas en pappa een portemonnee gescoord) vloog de middag voorbij en was het alweer snel tijd voor het avondeten. Om 18:30uur waren we alle vier uitgeput van het shoppen en kwam een lekker bord eten en een alcoholisch drankje als een heerlijke traktatie. Mijn vader zat op een gegeven moment aan zijn derde Everest bier (600ml per keer) en werd daardoor zo sociaal om een plaatselijke ‘clown’ (ontmoet bij de wc van het GAIA restaurant) uit te nodigen om bij ons aan tafel te komen zitten. Deze luidruchtige meneer (naam: Lindsay) werkt als clown met gehandicapte kinderen in Nepal. Erg leuk om over zijn werk te horen. Door dit gesprek kregen we ook contact met de tafelgenoten van Lindsay en zodoende hebben we Micheal McGowan leren kennen. Micheal is een vrijwilliger uit Engeland die samen met zijn zus (en meerdere vrienden) al 8 jaar actief is in Nepal en (nu) een huis voor gehandicapte kinderen heeft (helpen) bouwen. In het interessante gesprek kwam naar voren dat er allemaal woningaanpassingen (zoals beugels en handvaten) vanuit Engeland naar Nepal waren gekomen maar dat hij niemand kon vinden die adviezen over het plaatsen van deze hulpmiddelen kon geven. Laten wij, als ergotherapeuten in spé, daar nou net een (klein) beetje verstand van hebben! En dus, werd er unaniem besloten om daar onze dinsdag middag (gecombineerd met wat sightseeing) aan te besteden. Telefoonnummers werden uitgewisseld en de avond werd erg gezellig afgesloten.

Met dank aan de hoge ligging (tussen de 1200 en 2300 meter) van de Kathmandu vallei is het klimaat hier over het algemeen zeer prettig. Afgelopen maandag (05-11-2012) hadden we een heerlijke dag met een temperatuur van rond de 32graden. Om 10:30uur reedt de taxi ons door de poort van het Malla hotel waar niet mijn vader maar een mega stier ons lag op te wachten. Prachtig om die (hier heilige) beesten overal te zien liggen en lopen! Om half 12 waren we blij heelhuids uit de taxi te mogen stappen in de wijk Bouddah. Bouddhanath Stupa (lees: tempel is stu-pah in het boeddhistisch) is één van de grootste antieke stoepa’s in Zuid-Azie. Bouddhanath is een boeddhistische tempel en is gebouwd op een oude handelsweg naar Tibet (daarom wordt de wijk Bouddah ook wel ‘little Tibet’ genoemd). De Bouddhanath Stupa is niet de enige tempel in Bouddha, rondom deze reuze tempel liggen vele andere (kleinere) heilige ruimtes. In één van deze prachtige tempels werden wij ‘uitgekozen’ om gezegend te worden door boeddhistische monniken, zeer indrukwekkend! Na deze ‘zegening’ van peace of mind, love and happiness kregen we alle vier een geel touwtje om ons nek, die ik nu (natuurlijk) niet meer af doe! Na een hapje eten met een geweldig uitzicht over de Bouddhanath Stupa was het om 13:45uur tijd om op Micheal te gaan wachten bij de weg (we zouden opgepikt worden). In een veel te kleine Suzuki (lees: Lyanne moest op schoot) kwamen we om 14:30uur bij het Disabled Newlife Center (DNC) aan. Een prachtig gebouw om te zien maar van binnen zeer minimaal als je het zou vergelijking met bijvoorbeeld een organisatie als de SGCP. Na een rondleiding en enkele indrukwekkende levensverhalen van de kinderen was het toch echt tijd om de handen uit de mouwen te steken. Onder de (deskundige) begeleiding van mijn vader hebben we alle aanpassingen (opklapbare toiletbeugels, wandbeugels en douchezitjes) ingemeten en heeft mijn moeder alles gefotografeerd. De afmetingen (opgenomen in een schets) en de foto’s gaan zo snel mogelijk naar de DNC om ze te helpen met het daadwerkelijke plaatsen van de hulpmiddelen. Na dit dankbare en tijdrovende klusje zijn we nog even bij de kinderen van het DNC gaan kijken. Al deze kinderen hebben (alleen) een lichamelijke beperking, vaak opgelopen door brandwonden: tijdens het land bewerken steken moeders afvalbranden aan, hier rollen de baby’s dan, per ongeluk, in waardoor ze verminkte lichaamsdelen hebben en/of ledematen moeten missen. Om 17:00uur propte we ons weer in de te kleine taxi en had ik het genoegen om mijzelf over iedereen achterin heen te ‘draperen’ (flatteus als ik ben). Onder het gesteun en gekreun van mijn lieve ouders en Lyanne heb ik een dik uur in deze verkrampte situatie gezeten (de aanwezige hobbels en bobbels in de weg hielpen niet bepaald mee). Om 18:15uur waren we terug bij het Malla hotel waar we onszelf even konden opfrissen en een korte tijd hebben zitten/liggen uitpuffen! Tijdens het diner bij GAIA was het ook weer één en al gezelligheid en hebben we nog even na zitten kletsen over alle indrukken van deze (voor ons) speciale dag. Voordat we er erg in hadden was het alweer 21:30uur en hoog tijd (voor Lyanne en mij) om een taxi terug naar Patan te zoeken. De dagen vliegen werkelijk voorbij!

Ook afgelopen dinsdag (06-11-2012) stond goed vol gepland. Om 10:45uur stonden Lyanne en ik weer voor het Malla hotel om gezamenlijk naar Swayambu (ten westen van Kathmandu) te reizen. Swayambu is bekend om de Swayambhunath, een op een heuvel gelegen religieus complex uit de vijfde eeuw. Het verhaal gaat dat er vroeger op deze plek een groot meer was, waarin één perfecte lotusbloem groeide (het symbool voor Boeddha). Toen Bodhisattva Manjusri het meer leeg liet lopen door een slag met zijn zwaard, veranderde de lotus op de top van een heuvel in de grote stupa. Swayambhu betekent dan ook de 'zelf-geschapene'. Deze grote stupa is beter bekend als de ‘Monkey Temple’, omdat er een groot aantal (heilige) apen rondhangen. Voor veel Boeddhisten is dit (naast Bouddhanath) de meest heilige plek in het land. De stupa biedt een geweldig uitzicht over Kathmandu, maar daarvoor moet je eerst wel 365 treden beklimmen. Uit pure angst voor de apen bereikte ik als eerste de top van deze ongelofelijke steile trap (lees: apen begonnen langs de trapleuning naar beneden te glijden). Natuurlijk hebben we de drie rondes (met de klok mee) om de stupa gelopen (dit is een vereiste in het Boeddhisme) voordat we de selectie van kleinere heiligdommen en tempels zijn gaan bekijken. De Swayambhunath viel ons eerlijk gezegd een beetje tegen maar het waanzinnige uitzicht maakte werkelijk alles goed. Dat de apen bij deze stupa brutaal waren hadden we wel gelezen en gehoord maar dat we bestolen zouden worden van een heerlijk rolletje wilhelmina pepermunt (lees: de rol werd uit me vader zijn handen gepakt net voordat mijn moeder een welverdiend pepermuntje kon pakken) hadden we niet zo snel verwacht. Die aap zal wel gedacht hebben ‘zo’n frisse adem wil ik ook’, en dat was hem (uiteraard) van harte gegund maar kom op het was toch sneu voor die mamma. Door mijn lichtelijk protesterende lichaam zijn we via de westkant van de heuvel weer vertrokken. Hierdoor hoefden we maar een paar treden af te dalen voordat we een taxi terug konden vinden naar Thamel. Om 16:30uur stonden we bij het Kathmandu Guest House voor een afspraak met de reisadviseuse van Dreizen. Met een mooi resultaat we hebben Chitwan National Park-pakket geboekt voor aankomende zaterdag tot en met maandag! Wat een heerlijk (druk en spannend) vooruitzicht! Omdat dit natuurlijk nog niet duur genoeg was zijn we nog even wezen ‘shoppen’ (lees: kijken kijken niks kopen) voordat we ons gereserveerde tafeltje bij GAIA weer op gingen eisen (We love GAIA). Deze avond waren Lyanne en ik wat eerder thuis in Patan omdat we onze kamer nog schoon moesten maken (plukken en vegen), om hierna nog een gezellig (bloederig) filmpje te kijken.

De dag begon al goed vroeg afgelopen woensdag (07-11-2012), om krap 8:00uur stonden Lyanne en ik al te onderhandelen over een (naar ons idee) geschikte taxi prijs om bij het Malla hotel in Thamel te komen. Tijdens de laatste weken heeft mijn ontbijt uit niets minder dan 4 tot 6 (kleine) creamcrackers met smeerkaas bestaan, een goed eiwitrijk ontbijt ging er die ochtend dus wel in. Een omelet, twee (hard) gekookte eieren een halve watermeloen en een paar stukken toast later heb ik me door me ouders laten rollen naar het Souvenir Guesthouse waar Madan (de eigenaar) ons al vrolijk stond op te wachten om ons naar de SGCP te brengen. De rit ging, dankzij het vrij luxe busje van Madan, gelukkig prima (weer eens wat anders dan die krakkemikkige taxi’s van hier). Tijdens de grand tour rond de school en het rehabilitatiecentrum kon ik merken dat mijn ouders flink onder de indruk waren van hoe modern en goed opgezet de SGCP in feite is. Na wat ontmoetingen met de (heerlijke) kinderen en een gesprek met Bimal Shrestha (Chief Executive Officer bij de SGCP) was de ochtend alweer voorbij! Hoog tijd om (WEER) wat te gaan eten, dit keer bij het ‘restaurantje’ van de SGCP, fantastische om mijn ouders uit een Pokémon beker slappe koffie te zien drinken. Omdat deze dag ook weer goed vol-gepland stond zijn we naar de lunch meteen aan de bergafwaartse wandeling naar een (verharde) weg begonnen om daar een local bus te pakken (in Nepal kan je overal op de (verharde) weg opstappen, er is geen ‘centraal’ opstap punt). Mamma voelde zich tijdens de rit net de vrouwelijke Indiana Jones (kronkel wegen, volgepropte bus, prachtig uitzicht). Eenmaal aangekomen in Paten begon de drukke en vooral luidruchtige wandeling naar ons appartement. Om bij ons appartement te komen moeten wij het toeristische Patan Durbar Square oversteken. Alle Nepalezen doen dit dagelijks, zonder enige moeite. Toen mijn ouders, Lyanne en ik dit echter probeerde werden we tegengehouden door een ‘beveiliger’ van het Patan Durbar Square. Ookal wilde we alleen maar oversteken we moesten hoe dan ook een ticket van 500 rupee per persoon kopen (ongeveer 5 euro). Je wordt gewoon genaaid waar je bij staat! Na een (nogal) verhitte discussie werd ons de toegang ‘geweigerd’. Dwars als we zijn (en met goedkeuring van mijn ouders) probeerde we via de achterkanten van de tempels aan de overkant te komen. Helaas had de ‘beveiliger’ ons gespot en werd de situatie er niet vriendelijker op. Terwijl wij rustig doorliepen werd er van de Nepali kant gedreigd met de Tourist Police tot dat wij de overkant hadden bereikt. We zouden in de gaten gehouden worden (mamma’s woorden: ‘bring it on!’). Om even bij te komen hebben we met zijn allen een pakje mango-sap op ons dak-‘terras’ (lees: terras is een groot woord, een paar tegels met een hek er om heen is een betere omschrijving maar klinkt minder chique) gedronken met uitzicht op een prachtig stukje Himalaya gebergte. Na de rondleiding door ons appartement waren we toch nog van plan de tempels op het Patan Durbar Square te gaan bekijken (met ticket en al). Tijdens één van onze eerste stappen werden we al tegengehouden door een ‘beveiliger’ die liet merken dat ze opzoek waren naar 5 losgeslagen toeristen die zonder toegangsbewijs het plein hadden overgestoken een dik uur daar voor (lees: aan rekenen wordt blijkbaar geen aandacht besteed tijdens de opleiding tot ‘beveiliger?). Of deze meid echt doorhad dat wij (blijkbaar) die losgeslagen toeristen waren, weet ik niet. Maar aan het einde van de rij (teleurstellende) tempels stond meneer de beveiliger (zelfde als eerder genoemd) aan mijn moeder te sjorren dat ze mee moest komen. Mijn moeder liet een duidelijke ‘NO’ horen en omdat mijn ouders (netjes) met ticket op het plein rondliepen was er uiteindelijk niets aan de hand. Rond 16:00uur begonnen we aan onze wandeling (van ongeveer 30minuten) naar de grote supermarkt van Patan. We hebben de winkel van top tot teen bekeken (de ene verdieping wat beter dan de ander) en tegen de tijd dat we klaar waren was het al donker buiten (17:45uur), hoog tijd om terug naar ons appartement te lopen en de boodschappen op te ruimen. Als laatste puntje op de planning stond een diner bij het ‘Dsquare Cafe & Restaurant’, mijn ouders moesten uiteraard elk aspect van een ‘normale dag’ (in ons leven hier) meemaken. Ook bij Dsquare was het ‘raak’ qua Nepalese taferelen die dag, zo is het bijvoorbeeld heel normaal om naar elkaar eten en/of drinken geserveerd te krijgen (lees: het komt wel voor dat ik mijn eten al op heb en dat Lyanne haar eten nog moet krijgen. Frustrerend voor ons (verwende) Nederlanders, maar je doet er (helaas) weinig aan!). Dit was deze avond ook het geval, in etappes werd het drinken/eten geserveerd (met daartussen flinke tussenposen) mijn moeder had de pech om heel lang op haar (zo geliefde) cappuccino te moeten wachten en mummy was not amused (cafeïne gebrek)! Gelukkig maakten de overheerlijke loempia’s alles goed en werd het ondanks alle frustraties van deze dag toch nog een gezellig (maar koud) etentje! Om 21:00uur was het aan mijn ouders om met een taxichauffeur in onderhandeling te gaan over de prijs, met resultaat: voor 300 rupee zouden ze naar Thamel worden gebracht (later bleek dat ze alsnog 350 rupee hadden betaald, maar dat doet er niet toe). Vlak voor het afscheid hebben we ook het eerste ongeluk op deze wegen meegemaakt, brommer versus motor. Gelukkig waren er geen gewonden (motorrijder lag op de grond, brommerrijder ging er vandoor) wat echt een wonder was gezien de snelheid en deze wegen!

Vakantie of geen vakantie, afgelopen donderdag (08-11-2012) moesten we er toch echt weer aan geloven: kleding wassen! Ongelofelijk hoe lang je over één zak vieze kleding kan doen (lees: die wasmachine heeft er toch nooit zoveel moeite mee?), na een uurtje boenen hing alles weer (zo goed als) schoon aan de waslijn en konden Lyanne en ik snel aan onze weg naar Thamel beginnen. We hadden om 13:00uur met mijn ouders afgesproken om te lunchen in GAIA. Deze dag geen overvolle planning maar een dagje Thamel (wat voor mijn vader een siësta in het hotel betekende), we moesten namelijk nog een backpack scoren voor Chitwan. Heel wat uurtjes later waren we dan eindelijk geslaagd met een 50 liter ‘North Face’ tas (gemaakt in Nepal) voor €12,50, geen verkeerde prijs, eens kijken hoelang die het volhoudt! Om 17:30uur liepen we terug naar het Malla hotel om pappa op te halen en uiteraard weer even uit te puffen (doe ik hier vaak). In een donkere wereld zijn we weer naar GAIA gelopen om (hoe kan het ook anders) van een heerlijk diner te genieten! Ondanks het ‘relaxte’ dagje waren we alle vier goed ‘gaar’ en zijn we rond 21:00uur uit elkaar gegaan.

PS: Ten aanzien van de onderzoeksopzet, er is nog steeds geen ‘GO’ of ‘NO GO’ gegeven, wat betekent dat onze vakantie nog even door gaat! Dit vinden wij absoluut geen ramp!

Lieve mensen ik hou jullie op de hoogte! Tot het volgende (blog) bericht.

Namasté Ivanka.