Bidah! Haptah dui.
Door: Ivanka de Graaf
Blijf op de hoogte en volg Ivanka
22 November 2012 | Nepal, Pātan
Na een weekend Chitwan hadden we afgelopen dinsdag (13-11-2012) behoefte aan een rustdag: geen overbodige luxe! Rond lunchtijd stonden Lyanne en ik weer bij GAIA om mijn ouders een paar rupees armer te eten, nu kan het tenslotte nog! Met een goed gevulde maag zijn we naar Madan, eigenaar van het Souvernir Guesthouse, gelopen om vakantie-informatie in te winnen voor de laatste paar dagen. Aan de hand van Madan zijn informatie hebben we ervoor gekozen om de volgende dag naar Bhaktapur en Nagarkot te reizen met Madan als onze persoonlijke chauffeur en gids, goed geregeld lijkt me! Met het vallen van de avond werden de kleurige lichtjes van Tihar duidelijk! Vandaag vieren ze de derde dag van het Tihar festival in Nepal. Dit vijf dagen durende ‘feest van het licht’ wordt zowel door de Hindoes als door de Boeddhisten gevierd. Dit festival is ter ere van de Godin Laxmi, de Godin van het rijkdom. Alle huizen worden schoon gemaakt, geverfd en ’s nachts prachtig verlicht. In Thamel waren (bijna) alle grote gebouwen, hotels en winkels behangen met kleurige lichtjes waardoor Thamel een sprankelende diamant leek. De voorgevel van de huizen en winkels worden met rode modder gekleurd en verlicht met een olielamp. Van hieruit wordt een pad gemaakt van voetstappen naar de plek waar de waardevolle spullen worden bewaard en in een toeristisch winkel walhalla als Thamel, waar het geld vandaan komt: de straat. Omdat Lyanne en ik nu al zo’n zeven weken door Thamel slenteren zijn sommige winkeleigenaren ‘bekenden’ van ons geworden. Deze gezinnen nodigden Lyanne, mij en mijn ouders uit in hun winkels om ons een tikka (teken van respect) en etenswaren plus snoepgoed te geven, heel gezellig! Na het bekijken van alle mooie versierde paden en lichtjes voor de huizen hebben we een dik vest (lees: kan er helaas niet meer om heen, de avonden worden kouder in Nepal) opgehaald bij het hotel en zijn we naar GAIA gelopen om weer te genieten van een overheerlijk dinertje (lees: het eten is hier serieus zo goed, dat ik denk ik één van de weinige mensen ben die naar een derdewereldland vertrekt en met extra kilo’s terug kom..) Na een gezellige avond was het om 21:00uur toch echt tijd om richting Patan te vertrekken. Een taxichauffeur vinden die er niet uitziet als een psychopathische seriemoordenaar blijft een zware opgave, maar vanavond hadden we één van de betere te pakken die er redelijk ‘normaal’ uit zag EN in een normale auto, zonder (al te veel) gaten in de vloer, reed EN ons heerlijk liet meeblèren op popsongs. Een unicum!
Ongeveer 20 kilometer ten oosten van Kathmandu ligt het plaatsje Bhaktapur, waar we afgelopen woensdag (14-11-2012) ’s ochtends om 11uur naar toe zijn gereden. Bhaktapur is naast Kathmandu en Patan één van de drie koningssteden van de Kathmandu vallei. De stad werd in de twaalfde eeuw gesticht door koning Ananda Malla en zou tot in de vijftiende eeuw de hoofdstad van Nepal (het Malla-koningkrijk) blijven. De gunstige ligging aan de handelsroute tussen India, Tibet en China zorgde in die periode voor veel welvaart. Doordat er tot nu toe relatief weinig westerse invoelden zijn geweest, en vrijwel geen gemotoriseerd verkeer in het centrum is toegestaan ademt de stad nog altijd de sfeer uit de middeleeuwen. De stad is door UNESCO aangewezen als cultureel erfgoed (na dat een grote aardbeving in 1934 meer dan 2000 gebouwen heeft verwoest) en dat zorgt er ook voor dat buitenlanders een flinke smak geld moeten neerleggen om Bhaktapur te mogen bezichtigen. Vanwege de vierde dag van Tihar en de viering van het Newari Nieuwjaar (het jaar 1133 werd ingeluid) waren de straten van Bhaktapur kleurrijk (en af en toe luidruchtig) gevuld met prachtig geklede Newari en was het een lust voor onze ogen om dit kleurenpalet in combinatie met de eeuwenoude tempels in ons op te laten nemen. Na een fikse wandeling door de smalle straatjes van Bhaktapur kwamen we uit bij het Durbar Square, het centrum van de stad. Hier hebben we de bekende Gouden Poort, de ingang van het koninklijk paleis met de 55 vensters (elke vrouw van koning Bhupatindra Malla had een eigen venster) gezien en hebben we het in de zeventiende eeuw gebouwde paleis van binnen bekeken. Na een bezoek aan een houtsnijwerk winkel (de Newari staan bekend om hun prachtige gedetailleerde houtsnijwerk) en het pottenbakkersplein (dankzij Tihar waren veel pottenbakkers blijkbaar thuisgebleven) was het tijd om terug naar de taxi te wandelen en aan onze autorit richting Nagarkot te beginnen. Nagarkot is een dorp zo’n 20km ten oosten van Bhaktapur. De ‘klim’ (lees: 2000meter) naar Nagarkot was een ware beleving door de vele haarspeldbochten (met afgronden naast ons om u tegen te zeggen) en het prachtige uitzicht op de, steeds kleiner wordende, Kathmandu-vallei. Op 2300meter hoogte zijn we bij het ‘Himalaya Resort’ gestopt om wat te drinken en kregen we al een kleine (mistige) indruk van het uitzicht wat ons te wachten stond. Vanaf 16:00uur begon de mist (gestaag) weg te trekken en moesten we ons haasten om de laatste 3 km, naar het hoogste punt van Nagarkot, te racen (mijn vader was kalm, maar wij meiden hebben gegild) om de zonsondergang te zien over de Oostelijke Himalaya-toppen (waar de Mount Everest deel van uitmaakt). Het uitzicht was werkelijk adembenemend! In een donkere wereld zijn we aan de 1,5uur durende terugweg (lees: 36 km in 90 minuten is hier super snel, het bergafwaarts rijden heeft blijkbaar geholpen) naar Thamel begonnen. Eenmaal afgezet bij het Souvernir Guesthouse zijn we naar GAIA gewandeld waar we allemaal bekende gezichten zagen zitten: de kinderen van het Disabled Newlife Centre (DNC)! Met Tihar is het normaal om als kind langs de huizen te gaan om te zingen, hier krijgen ze dan geld voor (lees: lijkt wel wat op Sint Maarten). Omdat dit voor een groep lichamelijke gehandicapten kinderen niet haalbaar is had het DNC geregeld dat de kinderen door middel van een dansuitvoeringen bij GAIA geld konden inzamelen voor de organisatie. Aan het einde van de swingende optredens hebben Lyanne en ik onze ‘dansmoves’ uit de kast getrokken om deze hardwerkende kinderen te steunen en hopelijk nog net wat meer rupees voor ze te verzamelen. Voordat we er erg in hadden was het alweer tijd om naar ons appartement te vertrekken. Waarom gaan de dagen zo snel?
De vijfde en tevens laatste dag van Tihar staat in het teken van “Bhai Tika” wat in feite betekend dat de zussen hun broers moeten eren. Op deze dag geven alle zussen hun broers een tikka (lees: een astroloog geeft op de nationale radio, een dag van te voren, de juiste tijd aan om de tikka te geven) en de broers geven op hun beurt een geldbedrag aan hun zussen. Dit familiefeest wordt vooral op het platteland gevierd dus de straten in deze grote boze stad waren afgelopen donderdagochtend (15-11-2012) flink uitgestorven. Het heeft nogal wat moeite gekost, maar na een fikse zoektocht hadden we eindelijk een taxi (met chauffeur) gevonden die ons naar Thamel wilde brengen. Met resultaat: 10 levensgevaarlijke minuten later stonden we vol ongeloof te kijken hoe snel deze, aan zijn neus te zien lijmsnuivende, taxichauffeur ons voor het Malla hotel had afgezet. Met een sterkte behoefte aan een bakkie troost (wat in mijn geval warme chocomel betekend) zijn we eerst wat gaan drinken op het zonovergoten terras bij Malla. Na dit gezellige tussendoortje was het hoog tijd om onze toeristenmodus weer aan te zetten en naar de eerste bezienswaardigheid van vandaag te wandelen: Rani Pokhari. Rani Pokhari is in feite een groot omheinde ‘watertank’ waar in het midden de Shiva Tempel is gebouwd. De legende vertelt dat deze tempel is gebouwd door Koning Pratap Malla in het jaar 1667 om zijn koningin te troosten na de dood van hun zoon (die werd vertrapt door een olifant). De ‘watertank’ (lees: Pokhari betekend zwembad of meertje) werd tijdens het Malla tijdperk een favoriete plek voor mensen met een deathwish: a true suicide spot. Slechts één dag per jaar, de vijfde dag van Tihar, wordt de tempel ontgrendeld en mogen mensen over de meters lange loopbrug naar de Tempel lopen. Buiten wat prachtige foto’s was er voor ons, als toeristen, weinig te zoeken bij deze ‘heilige plek’. Om die reden zijn we een klein half uurtje later doorgelopen naar het Kathmandu Durbar Square om Kumari (“the Living Goddess” of Kathmandu) te bezichtigen. Kumari is een jong meisje dat in de Kumari Bahal Tempel op het Durbar Square woont. Dit Kumari meisje is gekozen nadat zij op jonge leeftijd een aantal moeilijke testen heeft doorstaan. Allereerst moet zij uit een bepaalde Newari-kaste komen, haar leeftijd moet tussen de vier en twaalf zijn en verder zijn er nog zo’n dertig andere factoren (zoals de haarkleur, de vorm van haar tanden, stemgeluid etc.) die bepalen of een meisje een geschikte kandidate is. Het meisje dat deze testen het beste doorstaat wordt gezien als de reïncarnatie van Godin Durga. Dit is, tot dat het meisje in de puberteit komt en voor het eerst ongesteld wordt, tijdens deze eerste bloeding vloeien de krachten van de Godin Durga uit haar en kan zij niet langer als Kumari door het leven gaan (lees: hierna begint de zoektocht naar een nieuwe Kumari weer van voor af aan). In feite is het een (in onze ogen) verdrietig verhaal over een klein meisje die afgezonderd (zonder familie) in een donkere tempel woont en een theatershow moet opvoeren voor al haar ‘volgers’, maar voor hier is het geloof en traditie. Om die reden wilde mijn moeder deze Kumari (afgebeeld op veel ansichtkaarten, posters en souvenirs) ook wel even zien, maar helaas had Kumari daar vandaag geen zin in. Om 16:15uur waren we het wachten een beetje beu geworden en zijn weer terug naar Thamel gaan lopen. Na deze wandeling was mijn moeder haar cappuccino -level zo drastische gezakt dat we snel bij Big Belly zijn gaan zitten om deze weer op peil te brengen. Ook deze avond waren de “de Graafjes” en een blond “Vosje” bij GAIA te vinden om de dag af te sluiten met een overheerlijk dinertje.
Afgelopen vrijdagochtend (16-11-2012) stond in het teken van een bezoek aan Pashupatinath. Pashupatinath is één van de plaatsen in Nepal die we wel willen zien, maar waar we niet naar hebben uitgekeken. Pashupatinath is de belangrijkste hindoetempel in Nepal en ligt aan de heilige Bagmati rivier. Aan de gaths (trappen om naar de rivier af te dalen) zijn plateaus gemaakt waar dagelijks crematies plaatsvinden. De Pashupatinath tempel is voor niet-hindoes niet toegankelijk, maar het zijn de crematies die vele bezoekers naar Pashupatinath trekken. Hoewel de dood bij het leven hoort is het iets waar ik persoonlijk liever niet mee geconfronteerd wil worden. Crematies zijn hier namelijk niet hetzelfde als in het westen, waar men het lichaam in een kist buiten het zicht van de nabestaanden verbrandt. Zodra we de Bagmati rivier oversteken zien we al direct een brandstapel op de crematieplaats voor een rijkere (lees: de doden zijn hier niet gelijk. Van de negen crematieplaatsen zijn er zeven voor de gewone man en vrouw, één voor de rijken met aanzien en één voor de Koninklijke familie). Vanaf de overkant van de rivier kunnen we alle gebeurtenissen duidelijk zien. Na een tijd wachten is de brandstapel gereed (versierd met prachtige oranje bloemen) en wordt er een lichaam op een brancard naast de stapel gelegd. De overledene is tot aan het hoofd in witte doeken gewikkeld. Vervolgens worden zowel de overledene als de brandstapel bewierookt. Daarna wordt het lichaam driemaal rond de stapel gedragen (met de klok mee). Nadat de overledene op de stapel is gelegd loopt de oudste zoon met een brandende stok drie maal rond de stapel waarna hij de stapel aansteekt ter hoogte van de mond (lees: deze plaats is belangrijk omdat men gelooft dat de geest van de overledene het lichaam via de mond verlaat). Zodra de stapel goed vlam heeft gevat, wordt er stro over het lijf gelegd. Hierna begint het wachten tot alles is opgebrand, waarna de resten in de Bagmati rivier worden gegooid. Erg bizar allemaal om deze manier van leven en dood, zo dicht bij elkaar mee te maken. Een stevige wandeling (inclusief een fikse klimtocht) gaf ons de mogelijkheid om alle opgedane indrukken op een sportieve manier te verwerken. Omdat er buiten Pashupatinath weinig te doen of zien is in het Pashupati gebied zijn we terug naar Thamel vertrokken. Na een lunch bij GAIA zijn we langs de vele winkels van Thamel (always shopping) naar het Kathmandu Guesthouse gelopen om de laatste feiten over het vertrek van mijn ouders te horen. Om de laatste vakantieavond met mijn lieve ouders in stijl af te sluiten zijn we (hoe kan het ook anders) bij GAIA gaan eten en hebben we samen, onder het genot van een Everest biertje, terug kunnen kijken op een gezellige en avontuurlijke vakantie! Eenmaal terug in ons appartement zijn Lyanne en ik nog een ruime tijd bezig geweest om al onze vakantie foto’s (2.183 stuks) op een USB voor mijn ouders te zetten (lees: als ‘goedmakertje’ voor al onze vreetbuien).
Na een kort nachtje stonden we afgelopen zaterdag (17-11-2012) alweer vroeg in het Malla hotel. Na het afleveren van de koffers bij de receptie en het uitchecken hadden we nog een paar uur de tijd om Thamel onveilig te maken! Mijn moeder is de afgelopen 14 dagen uitgegroeid tot een ware meester in het afdingen. Tijdens de laatste ronde Thamel heeft ze daar nog even succesvol gebruik van kunnen maken (hallo mooie bid- kralenketting). Rond lunchtijd zijn we bij GAIA gaan zitten om nog even wat (heerlijk) krachtvoer naar binnen te werken. Om 14:30uur konden we er echt niet meer onder uit: op naar het Malla hotel waar Danielle, van Dreizen, mijn ouders al zat op te wachten. Afscheid nemen is nooit leuk, maar gelukkig is het geen ‘goodbye’, het is een ‘see you later’! Mijn ouders zijn in de zelfde stijl naar het vliegveld gebracht als hoe ze hier 3 november zijn aangekomen, in een oud wagentje! We hebben er bewust voor gekozen om niet met mijn ouders mee te gaan naar het vliegveld omdat we het ‘afscheid’ dan alleen maar moeilijker zouden maken, nu hadden we het bruisende Thamel om ons af te leiden. Om onze (verdrietige) gedachten te verzetten zijn we de uren daarna bezig geweest om nieuwe kleding te scoren (lees: ben nu de trotse eigenaar van een roze vest wat me in een ‘michelin- mannetje’ veranderd, maar wat maakt het uit: hij is warm en mooi!). Omdat je een winnend recept niet moet veranderen zijn we ook deze laatste vakantieavond bij GAIA gaan eten. We hebben de zaterdagavond afgesloten met een (bloederig) filmpje en zijn daarna niet al te laat gaan slapen (saai stel zijn wij hé?!)
Jammer genoeg zit de prachtige vakantie er alweer op. Als ik (lees: Arjan) deze blog plaats zitten mijn ouders zelfs alweer 4 dagen in het koude Nederland en hebben Lyanne en ik onze dagen weer volledig gevuld met ons afstudeerproject. Helaas hebben we nog steeds geen goedkeuring op onze ‘research proposal’ gekregen vanuit Nederland (de ‘GO’ of ‘NO GO’ staat voor morgen gepland, fingers crossed!). Toch hebben we niet stil gezeten, vandaag (woensdag 21-11-2012) zijn we met onze eerste onderzoeksmethode begonnen: observeren. Het worden nog een stel drukke en hopelijk (als de beste mensen vanuit Nepal en Nijmegen nou eens mee zouden willen werken) productieve weken tot de eindpresentatie EN tot onze (volgende) vakantie voor de deur staat! Jippie, het ‘normale’ leven begint weer!
Lieve mensen bedankt voor alle lieve reacties, mailtjes en berichtjes! Tot het volgende (blog) bericht.
Namasté Ivanka.
Ongeveer 20 kilometer ten oosten van Kathmandu ligt het plaatsje Bhaktapur, waar we afgelopen woensdag (14-11-2012) ’s ochtends om 11uur naar toe zijn gereden. Bhaktapur is naast Kathmandu en Patan één van de drie koningssteden van de Kathmandu vallei. De stad werd in de twaalfde eeuw gesticht door koning Ananda Malla en zou tot in de vijftiende eeuw de hoofdstad van Nepal (het Malla-koningkrijk) blijven. De gunstige ligging aan de handelsroute tussen India, Tibet en China zorgde in die periode voor veel welvaart. Doordat er tot nu toe relatief weinig westerse invoelden zijn geweest, en vrijwel geen gemotoriseerd verkeer in het centrum is toegestaan ademt de stad nog altijd de sfeer uit de middeleeuwen. De stad is door UNESCO aangewezen als cultureel erfgoed (na dat een grote aardbeving in 1934 meer dan 2000 gebouwen heeft verwoest) en dat zorgt er ook voor dat buitenlanders een flinke smak geld moeten neerleggen om Bhaktapur te mogen bezichtigen. Vanwege de vierde dag van Tihar en de viering van het Newari Nieuwjaar (het jaar 1133 werd ingeluid) waren de straten van Bhaktapur kleurrijk (en af en toe luidruchtig) gevuld met prachtig geklede Newari en was het een lust voor onze ogen om dit kleurenpalet in combinatie met de eeuwenoude tempels in ons op te laten nemen. Na een fikse wandeling door de smalle straatjes van Bhaktapur kwamen we uit bij het Durbar Square, het centrum van de stad. Hier hebben we de bekende Gouden Poort, de ingang van het koninklijk paleis met de 55 vensters (elke vrouw van koning Bhupatindra Malla had een eigen venster) gezien en hebben we het in de zeventiende eeuw gebouwde paleis van binnen bekeken. Na een bezoek aan een houtsnijwerk winkel (de Newari staan bekend om hun prachtige gedetailleerde houtsnijwerk) en het pottenbakkersplein (dankzij Tihar waren veel pottenbakkers blijkbaar thuisgebleven) was het tijd om terug naar de taxi te wandelen en aan onze autorit richting Nagarkot te beginnen. Nagarkot is een dorp zo’n 20km ten oosten van Bhaktapur. De ‘klim’ (lees: 2000meter) naar Nagarkot was een ware beleving door de vele haarspeldbochten (met afgronden naast ons om u tegen te zeggen) en het prachtige uitzicht op de, steeds kleiner wordende, Kathmandu-vallei. Op 2300meter hoogte zijn we bij het ‘Himalaya Resort’ gestopt om wat te drinken en kregen we al een kleine (mistige) indruk van het uitzicht wat ons te wachten stond. Vanaf 16:00uur begon de mist (gestaag) weg te trekken en moesten we ons haasten om de laatste 3 km, naar het hoogste punt van Nagarkot, te racen (mijn vader was kalm, maar wij meiden hebben gegild) om de zonsondergang te zien over de Oostelijke Himalaya-toppen (waar de Mount Everest deel van uitmaakt). Het uitzicht was werkelijk adembenemend! In een donkere wereld zijn we aan de 1,5uur durende terugweg (lees: 36 km in 90 minuten is hier super snel, het bergafwaarts rijden heeft blijkbaar geholpen) naar Thamel begonnen. Eenmaal afgezet bij het Souvernir Guesthouse zijn we naar GAIA gewandeld waar we allemaal bekende gezichten zagen zitten: de kinderen van het Disabled Newlife Centre (DNC)! Met Tihar is het normaal om als kind langs de huizen te gaan om te zingen, hier krijgen ze dan geld voor (lees: lijkt wel wat op Sint Maarten). Omdat dit voor een groep lichamelijke gehandicapten kinderen niet haalbaar is had het DNC geregeld dat de kinderen door middel van een dansuitvoeringen bij GAIA geld konden inzamelen voor de organisatie. Aan het einde van de swingende optredens hebben Lyanne en ik onze ‘dansmoves’ uit de kast getrokken om deze hardwerkende kinderen te steunen en hopelijk nog net wat meer rupees voor ze te verzamelen. Voordat we er erg in hadden was het alweer tijd om naar ons appartement te vertrekken. Waarom gaan de dagen zo snel?
De vijfde en tevens laatste dag van Tihar staat in het teken van “Bhai Tika” wat in feite betekend dat de zussen hun broers moeten eren. Op deze dag geven alle zussen hun broers een tikka (lees: een astroloog geeft op de nationale radio, een dag van te voren, de juiste tijd aan om de tikka te geven) en de broers geven op hun beurt een geldbedrag aan hun zussen. Dit familiefeest wordt vooral op het platteland gevierd dus de straten in deze grote boze stad waren afgelopen donderdagochtend (15-11-2012) flink uitgestorven. Het heeft nogal wat moeite gekost, maar na een fikse zoektocht hadden we eindelijk een taxi (met chauffeur) gevonden die ons naar Thamel wilde brengen. Met resultaat: 10 levensgevaarlijke minuten later stonden we vol ongeloof te kijken hoe snel deze, aan zijn neus te zien lijmsnuivende, taxichauffeur ons voor het Malla hotel had afgezet. Met een sterkte behoefte aan een bakkie troost (wat in mijn geval warme chocomel betekend) zijn we eerst wat gaan drinken op het zonovergoten terras bij Malla. Na dit gezellige tussendoortje was het hoog tijd om onze toeristenmodus weer aan te zetten en naar de eerste bezienswaardigheid van vandaag te wandelen: Rani Pokhari. Rani Pokhari is in feite een groot omheinde ‘watertank’ waar in het midden de Shiva Tempel is gebouwd. De legende vertelt dat deze tempel is gebouwd door Koning Pratap Malla in het jaar 1667 om zijn koningin te troosten na de dood van hun zoon (die werd vertrapt door een olifant). De ‘watertank’ (lees: Pokhari betekend zwembad of meertje) werd tijdens het Malla tijdperk een favoriete plek voor mensen met een deathwish: a true suicide spot. Slechts één dag per jaar, de vijfde dag van Tihar, wordt de tempel ontgrendeld en mogen mensen over de meters lange loopbrug naar de Tempel lopen. Buiten wat prachtige foto’s was er voor ons, als toeristen, weinig te zoeken bij deze ‘heilige plek’. Om die reden zijn we een klein half uurtje later doorgelopen naar het Kathmandu Durbar Square om Kumari (“the Living Goddess” of Kathmandu) te bezichtigen. Kumari is een jong meisje dat in de Kumari Bahal Tempel op het Durbar Square woont. Dit Kumari meisje is gekozen nadat zij op jonge leeftijd een aantal moeilijke testen heeft doorstaan. Allereerst moet zij uit een bepaalde Newari-kaste komen, haar leeftijd moet tussen de vier en twaalf zijn en verder zijn er nog zo’n dertig andere factoren (zoals de haarkleur, de vorm van haar tanden, stemgeluid etc.) die bepalen of een meisje een geschikte kandidate is. Het meisje dat deze testen het beste doorstaat wordt gezien als de reïncarnatie van Godin Durga. Dit is, tot dat het meisje in de puberteit komt en voor het eerst ongesteld wordt, tijdens deze eerste bloeding vloeien de krachten van de Godin Durga uit haar en kan zij niet langer als Kumari door het leven gaan (lees: hierna begint de zoektocht naar een nieuwe Kumari weer van voor af aan). In feite is het een (in onze ogen) verdrietig verhaal over een klein meisje die afgezonderd (zonder familie) in een donkere tempel woont en een theatershow moet opvoeren voor al haar ‘volgers’, maar voor hier is het geloof en traditie. Om die reden wilde mijn moeder deze Kumari (afgebeeld op veel ansichtkaarten, posters en souvenirs) ook wel even zien, maar helaas had Kumari daar vandaag geen zin in. Om 16:15uur waren we het wachten een beetje beu geworden en zijn weer terug naar Thamel gaan lopen. Na deze wandeling was mijn moeder haar cappuccino -level zo drastische gezakt dat we snel bij Big Belly zijn gaan zitten om deze weer op peil te brengen. Ook deze avond waren de “de Graafjes” en een blond “Vosje” bij GAIA te vinden om de dag af te sluiten met een overheerlijk dinertje.
Afgelopen vrijdagochtend (16-11-2012) stond in het teken van een bezoek aan Pashupatinath. Pashupatinath is één van de plaatsen in Nepal die we wel willen zien, maar waar we niet naar hebben uitgekeken. Pashupatinath is de belangrijkste hindoetempel in Nepal en ligt aan de heilige Bagmati rivier. Aan de gaths (trappen om naar de rivier af te dalen) zijn plateaus gemaakt waar dagelijks crematies plaatsvinden. De Pashupatinath tempel is voor niet-hindoes niet toegankelijk, maar het zijn de crematies die vele bezoekers naar Pashupatinath trekken. Hoewel de dood bij het leven hoort is het iets waar ik persoonlijk liever niet mee geconfronteerd wil worden. Crematies zijn hier namelijk niet hetzelfde als in het westen, waar men het lichaam in een kist buiten het zicht van de nabestaanden verbrandt. Zodra we de Bagmati rivier oversteken zien we al direct een brandstapel op de crematieplaats voor een rijkere (lees: de doden zijn hier niet gelijk. Van de negen crematieplaatsen zijn er zeven voor de gewone man en vrouw, één voor de rijken met aanzien en één voor de Koninklijke familie). Vanaf de overkant van de rivier kunnen we alle gebeurtenissen duidelijk zien. Na een tijd wachten is de brandstapel gereed (versierd met prachtige oranje bloemen) en wordt er een lichaam op een brancard naast de stapel gelegd. De overledene is tot aan het hoofd in witte doeken gewikkeld. Vervolgens worden zowel de overledene als de brandstapel bewierookt. Daarna wordt het lichaam driemaal rond de stapel gedragen (met de klok mee). Nadat de overledene op de stapel is gelegd loopt de oudste zoon met een brandende stok drie maal rond de stapel waarna hij de stapel aansteekt ter hoogte van de mond (lees: deze plaats is belangrijk omdat men gelooft dat de geest van de overledene het lichaam via de mond verlaat). Zodra de stapel goed vlam heeft gevat, wordt er stro over het lijf gelegd. Hierna begint het wachten tot alles is opgebrand, waarna de resten in de Bagmati rivier worden gegooid. Erg bizar allemaal om deze manier van leven en dood, zo dicht bij elkaar mee te maken. Een stevige wandeling (inclusief een fikse klimtocht) gaf ons de mogelijkheid om alle opgedane indrukken op een sportieve manier te verwerken. Omdat er buiten Pashupatinath weinig te doen of zien is in het Pashupati gebied zijn we terug naar Thamel vertrokken. Na een lunch bij GAIA zijn we langs de vele winkels van Thamel (always shopping) naar het Kathmandu Guesthouse gelopen om de laatste feiten over het vertrek van mijn ouders te horen. Om de laatste vakantieavond met mijn lieve ouders in stijl af te sluiten zijn we (hoe kan het ook anders) bij GAIA gaan eten en hebben we samen, onder het genot van een Everest biertje, terug kunnen kijken op een gezellige en avontuurlijke vakantie! Eenmaal terug in ons appartement zijn Lyanne en ik nog een ruime tijd bezig geweest om al onze vakantie foto’s (2.183 stuks) op een USB voor mijn ouders te zetten (lees: als ‘goedmakertje’ voor al onze vreetbuien).
Na een kort nachtje stonden we afgelopen zaterdag (17-11-2012) alweer vroeg in het Malla hotel. Na het afleveren van de koffers bij de receptie en het uitchecken hadden we nog een paar uur de tijd om Thamel onveilig te maken! Mijn moeder is de afgelopen 14 dagen uitgegroeid tot een ware meester in het afdingen. Tijdens de laatste ronde Thamel heeft ze daar nog even succesvol gebruik van kunnen maken (hallo mooie bid- kralenketting). Rond lunchtijd zijn we bij GAIA gaan zitten om nog even wat (heerlijk) krachtvoer naar binnen te werken. Om 14:30uur konden we er echt niet meer onder uit: op naar het Malla hotel waar Danielle, van Dreizen, mijn ouders al zat op te wachten. Afscheid nemen is nooit leuk, maar gelukkig is het geen ‘goodbye’, het is een ‘see you later’! Mijn ouders zijn in de zelfde stijl naar het vliegveld gebracht als hoe ze hier 3 november zijn aangekomen, in een oud wagentje! We hebben er bewust voor gekozen om niet met mijn ouders mee te gaan naar het vliegveld omdat we het ‘afscheid’ dan alleen maar moeilijker zouden maken, nu hadden we het bruisende Thamel om ons af te leiden. Om onze (verdrietige) gedachten te verzetten zijn we de uren daarna bezig geweest om nieuwe kleding te scoren (lees: ben nu de trotse eigenaar van een roze vest wat me in een ‘michelin- mannetje’ veranderd, maar wat maakt het uit: hij is warm en mooi!). Omdat je een winnend recept niet moet veranderen zijn we ook deze laatste vakantieavond bij GAIA gaan eten. We hebben de zaterdagavond afgesloten met een (bloederig) filmpje en zijn daarna niet al te laat gaan slapen (saai stel zijn wij hé?!)
Jammer genoeg zit de prachtige vakantie er alweer op. Als ik (lees: Arjan) deze blog plaats zitten mijn ouders zelfs alweer 4 dagen in het koude Nederland en hebben Lyanne en ik onze dagen weer volledig gevuld met ons afstudeerproject. Helaas hebben we nog steeds geen goedkeuring op onze ‘research proposal’ gekregen vanuit Nederland (de ‘GO’ of ‘NO GO’ staat voor morgen gepland, fingers crossed!). Toch hebben we niet stil gezeten, vandaag (woensdag 21-11-2012) zijn we met onze eerste onderzoeksmethode begonnen: observeren. Het worden nog een stel drukke en hopelijk (als de beste mensen vanuit Nepal en Nijmegen nou eens mee zouden willen werken) productieve weken tot de eindpresentatie EN tot onze (volgende) vakantie voor de deur staat! Jippie, het ‘normale’ leven begint weer!
Lieve mensen bedankt voor alle lieve reacties, mailtjes en berichtjes! Tot het volgende (blog) bericht.
Namasté Ivanka.
-
22 November 2012 - 00:13
Arjan:
Weer zo prachtige verhaald !!!
Eerst mijn excuses dat het niet donderdag is geworden van het plaatsten maar vijdag (00.10) ;)
Mijn excuses dames en heren
Maar het verhaal is het zeker waard weer wat prachtige dagen heb je weer achter de rug en wat een drukte zeg pff hoe houden jullie dat toch vol!!! Daar doe ik mijn spreekwoordelijke petje voor af;)!!!!
Had het wel willen zien hoe alles in het teken van het licht staat lijkt me prachtig om te zien:D wat een geweldige mooie land en zoveel te zien en doen heb er zin in:D
Ik wil ook zeker eten bij Gaia haha want ja (ik ben en blijf een Bos eten doet ons niks:D) dus bereid ze maar vast voor haha.
Wat betreft die GO ik duim voor jullie:GOGOGOGOGOGOGOGOGOGOGOGOGOGOG!!!!
Nog heel veel succes met jullie project iig jullie kunnen het!!!!
Groetjes en liefs Boeddhabossie:D
-
22 November 2012 - 07:47
Hendrieke:
Hey Ivanka!
Bedankt nog voor je felicitatie!
Heel erg leuk om je verhalen te lezen. Hoe lang blijven jullie nog?
Succes en veel plezier!
Liefs, Hendrieke -
22 November 2012 - 10:56
Sipke:
Hallo meid,
Alweer bijna een week terug in Nederland, maar door jouw verhalen lijkt het wel dat we terug gaan in de tijd.
Alhoewel het je veel inspanning(tijd) kost om te schrijven, loont dat zeker de moeite.
SCHITTEREND.
Nogmaals bedankt voor de fantastische tijd die we met z'n allen hadden.
Nu weer volop aan het werk voor de studie.
Groetjes,
Papa -
22 November 2012 - 15:11
Corrie En Co:
nog een nachtje slapen en we vertrekken naar Kathmandu, we kunnen jullie vast wel vinden bij GAIA en anders weet Madan waar we zijn, tot gauw!!! -
22 November 2012 - 18:54
Martin:
Alweer zo'n schitterend verhaal en wat een belevenissen! Zo te lezen hebben jullie het wel erg naar de zin gehad met je ouders erbij. Ook bijzonder leuk dat jullie Lyanne op sleeptouw hebben genomen. Wij zijn jullie dat heel erg dankbaar voor. Wij gaan nog iets verzinnen om jullie op gepaste wijze te bedanken. Voor de rest wens ik je alle succes toe met de afronding van het project. De "go" is binnen! Nu de laatste loodjes nog! -
22 November 2012 - 19:22
Klaas En Titia:
Hallo Ivanka,
Wat zullen je ouders ook hebben genoten van al dat moois! Wat een belevenissen, geweldig.
Dank voor je kaart. We hebben hem al ontvangen, nadat hij ongeveer 4 weken onderweg is geweest.
Dank voor je mooie verhalen en succes met de studie-opdrachten !
-
23 November 2012 - 06:52
Cprry:
Hey, lieve meid,
Wat een verhaal weer, en zo mooi en duidelijk , ik heb er bijna beeld bij!!
Nu jullie GO hebben, wens ik jullie heel veel succes, en tot chats!!
Liefs, Corry -
24 November 2012 - 09:40
Mirjam (en Ook 'n Beetje Van Berthil ;-) ! ):
Hey meid!
Het lijkt wel of het daar één en al feest is ;-) ! Gezellige boel hoor! Hier zal het straks weer afkicken worden meid, nou ja.... jij maakt overal een feestje van ;-)..... !
WAUW... die zonsondergang met dat prachtige uitzicht wat ik me zo kan voorstellen zoals je het verteld (na een gillende rit met haarspeldbochten en diepe afgronden :-) )! Volgens mij heb ik dit ook op TV gezien laatst..... Mooi hoor!
Net zoals het ritueel verbranden van de overledenen (maar dan minder mooi hoor)..... ik zat al met open mond thuis voor de TV, maar in het echt..... dat lijkt me toch echt wel bizar hoor! Toch bijzonder om deze traditie een keer met eigen ogen te zien denk ik, maar wel ingrijpend denk ik....
Wat heerlijk dat je ouders geweest zijn! En wat jammer dat daar dan ook weer een eind aan komt he?! Kan me levendig voorstellen hoe moeilijk dan het afscheid weer is.... als ik het maar voor een paar maandjes... maar toch! Het was even fijn om een stukje "thuis" bij je te hebben zo ver weg! Maar.... het aftellen kan beginnen wanneer Arjan komt :D ... hij is hier al flink aan het aftellen hoor ;-) ! Hij kijkt ernaar uit.. haha! Kan ik me ook voorstellen met zoveel geweldige verhalen! Ik denk dat wij maar mee gaan in de koffer ;-) !!!
Inmiddels hebben jullie de GO gelukkig gekregen! Succes met de studie meiden!
Nogmaals bedankt voor de leuke kaart! Echt super leuk om post te krijgen van zooooover weg! Hij heeft een mooi plaatsje gekregen, nu moeten we nog vaker aan je denken :D!
Meid, ik kijk alweer uit naar het volgende blog!!! Succes met alles daarzo, we denken aan je! En veel plezier!
xxx en liefs van ons! -
24 November 2012 - 18:06
Lenie Postma:
Hallo Ivanka
Ik heb al jouw verhalen met veel genoegen gelezen.Wat hebben jullie al veel gezien en beleefd.
Vooral de weken met je vader en moeder waren heel intensief maar prachtig.Het was zeker wel
even wennen toen ze weer weg waren.Ik wil je nog bedanken voor de mooie kaart die je mij
gestuurd hebt,ik ben er heel blij mee.
Ik wens jullie nog een fijne ,leerzame tijd in Nepal en kijk uit naar volgende verslagen.
Groetjes
Tante Leen. -
24 November 2012 - 19:05
Lyanne Vos:
Dag lief reisgenootje,
Gezien dit het verhaaltje is dat onze geweldige eerste 'echte' vakantie afsluit, vond ik dit we een geschikt moment om je ook een reactie van mij te gunnen. Natuurlijk is internet het er niet helemaal mee eens (waar wel mee?) en typ ik deze reactie eerst maar op mijn telefoon om hem straks in een keer online te kunnen gooien.
Maargoed. Meid, geloof me: ik heb twee super weken met jou en je ouders gehad! We hebben weer de meest hilarische dingen meegemaakt en ik wil ook wel even hebben gezegd dat ik je echt een kei vind! Het enige wat je nog te doen staat is accepteren dat je blond (en niet grijs) bent. Even serieus: moet ik echt in je verhaal naar voren komen als BLONDE vos? De Nepalezen zien ook bij jou de schoonheid in je blonde lokken en blauwe ogen, hoor!
Als klap op de vuurpijl hebben we inmiddels ook onze GO (jaja: in een keer) binnen gehaald en is het, in Nepalese termen, normale leven weer begonnen. Saai zou ik het alleen niet kunnen noemen: want met films als Saw zijn er toch wel veel spieren in mijn lichaam aan gespannen, ook al lijk ik misschien zo relaxed op bed te liggen.
Ook blijft ons wekelijkse dagje Thamel natuurlijk onwijs leuk om naar uit te kijken op korte termijn, en hebben we ook op de langere termijn nog een paar geweldige weken in de planning staan. We rammen dat project er gewoon even doorheen, waarmee we in juni gewoon gaan afstuderen en vervolgens terug kunnen kijken op een jaar vol avonturen en successen!
Zo, en nu is het bedtijd. Slaap lekker chickie en ik check je morgen! XXXXX -
24 November 2012 - 19:09
Glenn:
Hey Ivanka,
Netzoals de blog van Lyanne volg ik die van jou ook met plezier!
Erg leuk om te lezen, gelukkig hebben jullie nu een GO en kan er flink
aan jullie project gewerkt worden. Succes komende weken!
Tot over 27 dagen!
Glenn -
25 November 2012 - 00:11
Alma, Koen & Sicco:
Mooi verhaal! Wat een belevenissen :)
Nog wel 1 dingetje (ik hoor jullie denken: zeikerd)
De foto met de titel "hangbrug" ... dat is geen hangende brug :P
Gefeliciteerd met de "go" en dat jullie mooie herinneringen mogen
meenemen! -
25 November 2012 - 21:44
Ria:
Lieve meid,
Hier dan eindelijk een reactie van de belangrijkste vrouw in je leven. Ik weet dat jij mij anders noemt, maar dat durf ik hier niet neer te schrijven.
Net je laatste 3 reisverslagen nog even door gelezen. Wat hebben we samen met jou en Lyanne veel meegemaakt. Het waren 2 geweldige en onvergetelijke (jeetje, wat een woord) weken. Ze zijn voorbij gevlogen.
Nu weer over tot de orde van de dag. Dus weer hard aan de studie. Gefelicieerd met de "GO" en heel veel succes met de volgende studieopdracht.
Liefs, mama.
xxxxxxxxxxx.
-
28 November 2012 - 18:43
Leny Van Den Berg:
Hoi Ivanka,
Bedankt voor je lieve kaart. We hebben weer met veel plezier je blog gelezen.
Vooral de belevenissen samen met je pap en mam.
Ik had er graag bij willen zijn, vooral om eens het afdingen van je moeder af te kijken, maar ja, als je moeder even die ogen van haar laat werken dan is er geen winkelier die nee durft te zeggen!!
We gaan eerdaags eens even bij ze aan om hun belevenissen te vernemen.
We wensen jullie daar nog een leuke tijd en heel veel succes met jullie studie!!
Liefs en groetjes de Bergjes -
02 December 2012 - 13:23
Henk:
Hoi Ivanka,
Als ik het zo lees heb je daar een mooie tijd, ik ben ook wel een beetje jaloers ivm de omgeving waar je nu zit. Lijkt mij moeilijk om dan te studeren. Je kan verder met je project, veel succes daarmee.
Groeten van je favoriete oom Henk -
04 December 2012 - 16:35
Ineke:
Hoi lieverd,
Het heeft even geduurd, maar hier ben ik weer...wat een heerlijk verslag weer om te lezen! Ik heb inmiddels natuurlijk met je ouders gesproken en zij waren echt heel blij met de vakantie, zoveel indrukken, zoveel te zien (naturlijk ook wel een beetje om jullie te zien) De foto van de bergen: het lijkt toch net niet echt..zo mooi, je wordt daar volgens mij ook helemaal stil van.De silhouet-foto van je ouders is echt geweldig! Intussen ben ik hier nog steeds drastisch aan het afvallen: je zult versteld staan!!!
Ik heb begrepen dat je nu de GO hebt: sterkte en succes, dat het nu maar een beetje flitsend mag gaan verder..
Knuf, tot de volgende keer... -
09 December 2012 - 16:28
S Haarsma :
Hallo Ivanka
Hier een berichtje van opa ern oma
Wij kijken steeds naar je mooie vertellingen
We kijken er naar uit dat je weer thuis komt en de foto,s zijn prachtig
Groetjes van opa en oma en een dikke knuffel doei -
17 December 2012 - 18:32
Hillie:
Of je bent al weken bezig met een heeeeeeeel lang verhaal, of je hebt geen tijd meer...Ik hoop het eerste, maar denk het laatste. Druk met afstuderen? Zou nog wel leuk zijn een leuke afsluiter :-)
Ik mis je verhalen wel. Nu Mariska, Arjan en Mark bijna komen heb je logischerwijs geen tijd meer voor je lezerspubliek. Nou ja, nog even en dan ben je weer IRL bij ons, nog beter! Zet 'm op en geniet van je vakantie!
Groet, Hillie
