‘No pictures please’; Ik kom hier voor mijn rust!
Door: Ivanka de Graaf
Blijf op de hoogte en volg Ivanka
16 Oktober 2012 | Nepal, Pātan
“Second temple to your right and then straight ahead” lijkt een aardig makkelijke routebeschrijving tot dat je ziet hoeveel tempels er zijn in Patan. Er zijn prachtige oude tempels (ontstaan voor 1900) zoals op ‘Durbar Square’ maar ook kent elke straat meerde (vol met ratten zittende) kleinere tempels. Toch is het ons afgelopen woensdag (10-10-2012) gelukt om, aan de hand van die route, onze weg naar de mega supermarkt in Patan te vinden. Bij een ‘mega supermarkt’, zoals deze, moet je denken aan een grote macro waarbij de artikelen werkelijk tot aan het plafond zijn gestapeld (en dat dan 4 verdiepingen hoog). Om die reden zijn Lyanne en ik dan ook meer dan twee uur aan het zoeken geweest om al onze boodschappen (lees: schoonmaakartikelen en etenswaren) te vinden.
Eenmaal terug in het appartement heb ik echt de handen uit de mouwen gestoken om mijn kamer drastisch aan te pakken, want wat een vieze bende! Naar een paar uurtjes intensieve arbeid was mijn kamer (zo goed als) plak- en vlekvrij maar ‘lekker fris’, nee dat is (en wordt) het niet.
Rond 18:00uur zakt de zon hier achter de Himalaya en moeten we onze weg vinden door de donkere straten van Patan. De grote hoeveelheid hobbels, kuilen en scheef liggende straat stenen maken de wegen hier tot een ware hindernisbaan. Dankzij mijn A. Bos mini sleutelhanger lamp is het me gelukt om gevaarlijke valpartijen, tot dusver, te ontwijken (even afkloppen). Ook om in ons appartement te komen komt een zaklamp goed van pas, we moeten namelijk door een hele smalle, lage (lees: met mijn 167cm moet ik zelfs bukken) en donkere door-/ ingang om in ons huis te kunnen komen wat soms voor nogal enge taferelen zorgt (de toegevoegde foto zegt genoeg).
Afgelopen donderdag (11-10) was een zeer productieve dag voor ons afstudeerproject (andere dagen ook wel, maar deze dag is extra noemenswaardig ). Om 10:00uur hebben we onze werkdag gestart met een gesprek met onze opdrachtgever (Mr. Suresh Kafle) om antwoorden te krijgen op onze ‘vraagtekens’. Binnen de SGCP is niets (schriftelijk) beschreven, en het is voor ons dan ook erg moeilijk om aan onze informatie te komen. Gelukkig had Mr. Suresh de tijd om ons het één en ander over de algemene gang van zaken te vertellen. In dit gesprek zijn er nogal wat punten naar voren gekomen waarover ik mijn bedenkingen heb. Zo vertelde Mr. Suresh (na lang doorvragen) dat er maar één officieel geschoolde en daarbij gecertificeerde fysiotherapeut werkzaam is binnen de SGCP, terwijl er binnen de organisatie nog vier anderen werkzaam zijn onder diezelfde ‘titel’. Volgens Mr. Suresh was de ervaring die deze andere vier hadden opgedaan tijdens een maand meekijken met een ergotherapeut voldoende om over dezelfde bekwaamheden te beschikken als een afgestudeerde therapeut. Dat roept toch vraagtekens over de kwaliteit van de behandelingen van deze kinderen op? Na de middag pauze van 13:00uur hebben we Mw. Shova Pradhan, het schoolhoofd van de Special Education Programme (onderdeel van de SGCP organisatie), geïnterviewd. Bij haar lag de(zware) taak om ons specifieke informatie te geven over onze doelgroep. Er zijn namelijk verschillende soorten Cerebrale Parese, en voor het afbakenen van ons project is het bijvoorbeeld erg belangrijk om te weten of de meerderheid van de kinderen eenzijdig of tweezijdig zijn aangedaan omdat tweehandig werken voor beide ‘groepen’ anders moet worden onderzocht en toegepast. Helaas kon Shova ons daar niet meteen exacte cijfers over geven, dus moeten we daar nog even mee wachten! Om de werkdag af te sluiten hebben we een skype-gesprek gehad met onze docent begeleider (Mw. Bea van Bodegom) en is onze onderzoeksvraag (eindelijk) goedgekeurd!!!!!
Gelukkig was er achterin de SGCP-bus nog een piepklein plekje om onze dikke konten in (vast) te wurmen. Als je zoals deze donderdag de hele dag met serieuze onderzoekszaken bezig bent geweest biedt een groep op elkaar gestapelde CP’ers de ideale afleiding (lekker knus in de bus). We zijn de hele weg terug (dik half uur) bezig geweest om alle kinderen zo ver te krijgen hun tong uit te steken (voor sommige was dit niet echt mogelijk door de geringe mond-/ tongfunctie, maar die kinderen lieten wel op een andere manier van zich horen). Door steeds onze tong uit te steken (en daarbij gekke bekken te trekken) klonk er om de paar minuten een heerlijke schaterlach door de bus die gepaard ging met flinke hoeveelheden (rondvliegend) speeksel. De begeleider in de bus (er zit sowieso één volwassene achterin) leek niet erg gecharmeerd van onze tong-uitsteek-actie (dit zou kunnen komen omdat zij net in de gevarenzone qua speekselbereik zat) maar dat kon de pret niet drukken. Het was een heerlijke ontspannen (en natte) terugrit!
Het Nepalese eten bevalt mij (tot dusver) heel goed, maar afgelopen vrijdag (12-10) heeft mijn maagbeschermer (toch) overuren moeten draaien. In het ‘Dsquare Cafe & Restaurant’ hebben Lyanne en ik echt het restaurantje gevonden die afgestemd is op onze wensen; lekker eten, goedkoop en een gezellige sfeer. Het is alleen jammer dat het personeel (zeer) gebrekkig Engels spreekt en het blijkbaar ook niet verstaat, want mijn opdracht voor non-spicy momo’s werd beantwoord met een gerecht waarvan de damp zo spicy was dat al mijn poriën (spontaan) open gingen staan. Tijdens de eerste hap sprongen de tranen mij in de ogen en de daaropvolgende happen waren niet veel beter. Toen ik, naar maar liefst 3 stukjes momo, geen gevoel meer bleek te hebben in mijn lippen, tong en gehemelte (in de verte had ik wel wat weg van Angelina Jolie) leek het me een goed plan en moment om te stoppen. Helaas was deze (kleine) dosis spicy-food al genoeg om mijn spijsvertering te irriteren en heb ik de rest van de avond en nacht zware maagklachten gehad.
Lyanne en ik zijn (af en toe) net een stel gillende keukenmeiden, vooral wat betreft de spinnen. Deze keer zat er één in onze wc. We wilden dit probleem op een zo diervriendelijk mogelijke manier aanpakken, dus was ons plan om het beest zo snel mogelijk te vermoorden. Mijn eerste (serieuze) moordpoging liep niet zoals gehoopt, uitslag: een gehandicapte spin (hij miste 3 ledematen). Gelukkig maak ik geen onderscheid tussen een gezonde of gehandicapte spin (ik discrimineer niet), dus dood moest die! Na een paar verwoede pogingen verdween het beest uiteindelijk in de gootsteen. Zo, opgeruimd staat netjes (zou je denken)! Tot mijn volgende toilet momentje, toen ik in volle verbazing dezelfde spin (te herkennen aan zijn verminkingen) over de muur zag lopen. Gelukkig heeft onze tweede (iets minder diervriendelijke) aanpak (lees: dood drukken met een schoen) er toe geleidt dat we nu met zekerheid kunnen zeggen dat het beestje ons niet meer lastig zal vallen. Nu is het wachten tot zijn (boze) familieleden ons trakteren op een bezoekje.
Zin of geen zin, afgelopen zaterdag (13-10) ochtend moest ik er toch echt aan geloven; kleding (met de hand) wassen. Gelukkig scheen het zonnetje al lekker en was op het dak bezig zijn (lees: daar hangt de waslijn) dan ook geen straf. Wat begon als een rustig wasmomentje veranderde binnen een paar minuten in een ware attractie waarin Lyanne en ikzelf (helaas) de hoofdrol speelden. Of het nou door onze knappe vertoning komt, of door de grote hoeveelheid stringetjes aan de waslijn, ik weet het niet. In ieder geval galmde het over de daken van Patan want binnen een paar minuten werden wij van elk dak in onze omgeving bekeken. Als klap op de vuurpeil speelde een deel van ons publiek ook met hun zelfgemaakte vliegers (een populair stukje speelgoed hier), en ja, die kwamen wel eens verstrikt in de palen op ons dak. Gelukkig kennen we dan in Nederland de prachtige uitspraak: ‘eigen schuld dikke bult’ en lieten wij ons daar niet door afleiden.
Na deze prachtige ‘show’ hebben we de rest van de middag gebruikt om foto’s te maken van het Patan Durbar Square, een toeristische trekpleister dichtbij ons appartement. Eenmaal aangekomen op het plein liep het iets anders dan verwacht, niet de honderd jaar oude tempels maar WIJ (als knappe blonde westerse meiden) waren een ware trekpleister voor de massa’s toeristen. Best shockerend, om de camera’s, om de paar meter, op je gericht te zien. Gevraagd of ongevraagd (ja sommige mensen waren nog redelijk netjes), erg blij werden we er niet van, ‘no pictures please’; Ik kom hier voor mijn rust’! Omdat we toch wel heel erg benieuwd waren naar de reden van al deze (ongewilde) foto-shoots, hebben we enkele mensen gevraagd naar het ‘waarom’, de antwoorden hierop varieerden van ‘because you’re a foreigner’, tot ‘you should be glad that we accept you in this country’, tot (naar mijn mening de enige echte waarheid) ‘because you both are really beautiful’. Conclusie: je hebt het ook niet makkelijk als je zo knap bent als wij.
Afgelopen zondag (14-10) waren Lyanne en ik al vroeg op om naar ‘Patan Central Zoo’ in Jawalakhel te gaan (een kwartiertje met de taxi), dit is de enige dierentuin in Nepal. Ook hier genoten niet de 800 diersoorten, maar wij van de vele aanbidders (mannelijk, vrouwelijk, jong en oud) die ons maar al te graag op de foto wilden zetten. Één foto is nog best wel grappig, maar na de zoveelste flits op een onverwacht (en naar verwachting, niet zo charmant) moment wordt het best wel frustrerend (lees: ik was in sommige gevallen gereed om ‘zinvol geweld’ te gebruiken, maar Lyanne hield me op zo’n moment tegen). Gelukkig was daar ‘Pawankali’, de prachtige Indische olifant van de Zoo, die ervoor zorgde dat ik mijn (eerdere) frustraties vergat. Wat een belevenis om op de rug van zo’n kolossaal beest een fantastische rit door de Zoo te maken. Onvergetelijk en zeker voor herhaling vatbaar (we moeten maar snel naar het ‘Royal Chitwan National Park’ gaan!).
Zoals ik al eerder heb verteld maakt Nepal zich klaar voor het ‘Dashain festival’, het grootste en belangrijkste festival van Nepal. Het festival valt altijd tussen eind september en eind oktober (vlak voor de rijstoogst) en zal 15 dagen duren. Gedurende deze 15 dagen worden duizenden dieren geofferd en wordt er gedanst en gefeest ten ere van de godin Durga. Het festival is niet geschikt voor mensen met een zwakke maag (maagbeschermer doe je best): de godin moet kunnen baden in het bloed van de geofferde dieren. Omdat het festival vandaag (dinsdag 16-10-2012) van start is gegaan hadden Lyanne en ik ‘holiday’. Een goed moment om naar het bruisende Thamel te gaan en wat inkopen te doen (lees: ansichtkaarten en, ik kon het echt niet laten, nog een nieuwe harembroek), bij Madan en zijn familie (van het Souvenir Guesthouse) wat te gaan drinken en om bij het, door ons zo geliefde, ‘GAIA’ restaurant te lunchen en dineren. Door deze heerlijke ontspannen dag is mijn energieniveau weer op peil en kunnen we de rest van de ‘werkweek’ weer volop aan de bak!
PS: Bedankt voor alle lieve en leuke reacties op mijn blog, ze zijn meer dan welkom!
Lieve mensen tot het volgende blog-bericht!
Namasté Ivanka.
Eenmaal terug in het appartement heb ik echt de handen uit de mouwen gestoken om mijn kamer drastisch aan te pakken, want wat een vieze bende! Naar een paar uurtjes intensieve arbeid was mijn kamer (zo goed als) plak- en vlekvrij maar ‘lekker fris’, nee dat is (en wordt) het niet.
Rond 18:00uur zakt de zon hier achter de Himalaya en moeten we onze weg vinden door de donkere straten van Patan. De grote hoeveelheid hobbels, kuilen en scheef liggende straat stenen maken de wegen hier tot een ware hindernisbaan. Dankzij mijn A. Bos mini sleutelhanger lamp is het me gelukt om gevaarlijke valpartijen, tot dusver, te ontwijken (even afkloppen). Ook om in ons appartement te komen komt een zaklamp goed van pas, we moeten namelijk door een hele smalle, lage (lees: met mijn 167cm moet ik zelfs bukken) en donkere door-/ ingang om in ons huis te kunnen komen wat soms voor nogal enge taferelen zorgt (de toegevoegde foto zegt genoeg).
Afgelopen donderdag (11-10) was een zeer productieve dag voor ons afstudeerproject (andere dagen ook wel, maar deze dag is extra noemenswaardig ). Om 10:00uur hebben we onze werkdag gestart met een gesprek met onze opdrachtgever (Mr. Suresh Kafle) om antwoorden te krijgen op onze ‘vraagtekens’. Binnen de SGCP is niets (schriftelijk) beschreven, en het is voor ons dan ook erg moeilijk om aan onze informatie te komen. Gelukkig had Mr. Suresh de tijd om ons het één en ander over de algemene gang van zaken te vertellen. In dit gesprek zijn er nogal wat punten naar voren gekomen waarover ik mijn bedenkingen heb. Zo vertelde Mr. Suresh (na lang doorvragen) dat er maar één officieel geschoolde en daarbij gecertificeerde fysiotherapeut werkzaam is binnen de SGCP, terwijl er binnen de organisatie nog vier anderen werkzaam zijn onder diezelfde ‘titel’. Volgens Mr. Suresh was de ervaring die deze andere vier hadden opgedaan tijdens een maand meekijken met een ergotherapeut voldoende om over dezelfde bekwaamheden te beschikken als een afgestudeerde therapeut. Dat roept toch vraagtekens over de kwaliteit van de behandelingen van deze kinderen op? Na de middag pauze van 13:00uur hebben we Mw. Shova Pradhan, het schoolhoofd van de Special Education Programme (onderdeel van de SGCP organisatie), geïnterviewd. Bij haar lag de(zware) taak om ons specifieke informatie te geven over onze doelgroep. Er zijn namelijk verschillende soorten Cerebrale Parese, en voor het afbakenen van ons project is het bijvoorbeeld erg belangrijk om te weten of de meerderheid van de kinderen eenzijdig of tweezijdig zijn aangedaan omdat tweehandig werken voor beide ‘groepen’ anders moet worden onderzocht en toegepast. Helaas kon Shova ons daar niet meteen exacte cijfers over geven, dus moeten we daar nog even mee wachten! Om de werkdag af te sluiten hebben we een skype-gesprek gehad met onze docent begeleider (Mw. Bea van Bodegom) en is onze onderzoeksvraag (eindelijk) goedgekeurd!!!!!
Gelukkig was er achterin de SGCP-bus nog een piepklein plekje om onze dikke konten in (vast) te wurmen. Als je zoals deze donderdag de hele dag met serieuze onderzoekszaken bezig bent geweest biedt een groep op elkaar gestapelde CP’ers de ideale afleiding (lekker knus in de bus). We zijn de hele weg terug (dik half uur) bezig geweest om alle kinderen zo ver te krijgen hun tong uit te steken (voor sommige was dit niet echt mogelijk door de geringe mond-/ tongfunctie, maar die kinderen lieten wel op een andere manier van zich horen). Door steeds onze tong uit te steken (en daarbij gekke bekken te trekken) klonk er om de paar minuten een heerlijke schaterlach door de bus die gepaard ging met flinke hoeveelheden (rondvliegend) speeksel. De begeleider in de bus (er zit sowieso één volwassene achterin) leek niet erg gecharmeerd van onze tong-uitsteek-actie (dit zou kunnen komen omdat zij net in de gevarenzone qua speekselbereik zat) maar dat kon de pret niet drukken. Het was een heerlijke ontspannen (en natte) terugrit!
Het Nepalese eten bevalt mij (tot dusver) heel goed, maar afgelopen vrijdag (12-10) heeft mijn maagbeschermer (toch) overuren moeten draaien. In het ‘Dsquare Cafe & Restaurant’ hebben Lyanne en ik echt het restaurantje gevonden die afgestemd is op onze wensen; lekker eten, goedkoop en een gezellige sfeer. Het is alleen jammer dat het personeel (zeer) gebrekkig Engels spreekt en het blijkbaar ook niet verstaat, want mijn opdracht voor non-spicy momo’s werd beantwoord met een gerecht waarvan de damp zo spicy was dat al mijn poriën (spontaan) open gingen staan. Tijdens de eerste hap sprongen de tranen mij in de ogen en de daaropvolgende happen waren niet veel beter. Toen ik, naar maar liefst 3 stukjes momo, geen gevoel meer bleek te hebben in mijn lippen, tong en gehemelte (in de verte had ik wel wat weg van Angelina Jolie) leek het me een goed plan en moment om te stoppen. Helaas was deze (kleine) dosis spicy-food al genoeg om mijn spijsvertering te irriteren en heb ik de rest van de avond en nacht zware maagklachten gehad.
Lyanne en ik zijn (af en toe) net een stel gillende keukenmeiden, vooral wat betreft de spinnen. Deze keer zat er één in onze wc. We wilden dit probleem op een zo diervriendelijk mogelijke manier aanpakken, dus was ons plan om het beest zo snel mogelijk te vermoorden. Mijn eerste (serieuze) moordpoging liep niet zoals gehoopt, uitslag: een gehandicapte spin (hij miste 3 ledematen). Gelukkig maak ik geen onderscheid tussen een gezonde of gehandicapte spin (ik discrimineer niet), dus dood moest die! Na een paar verwoede pogingen verdween het beest uiteindelijk in de gootsteen. Zo, opgeruimd staat netjes (zou je denken)! Tot mijn volgende toilet momentje, toen ik in volle verbazing dezelfde spin (te herkennen aan zijn verminkingen) over de muur zag lopen. Gelukkig heeft onze tweede (iets minder diervriendelijke) aanpak (lees: dood drukken met een schoen) er toe geleidt dat we nu met zekerheid kunnen zeggen dat het beestje ons niet meer lastig zal vallen. Nu is het wachten tot zijn (boze) familieleden ons trakteren op een bezoekje.
Zin of geen zin, afgelopen zaterdag (13-10) ochtend moest ik er toch echt aan geloven; kleding (met de hand) wassen. Gelukkig scheen het zonnetje al lekker en was op het dak bezig zijn (lees: daar hangt de waslijn) dan ook geen straf. Wat begon als een rustig wasmomentje veranderde binnen een paar minuten in een ware attractie waarin Lyanne en ikzelf (helaas) de hoofdrol speelden. Of het nou door onze knappe vertoning komt, of door de grote hoeveelheid stringetjes aan de waslijn, ik weet het niet. In ieder geval galmde het over de daken van Patan want binnen een paar minuten werden wij van elk dak in onze omgeving bekeken. Als klap op de vuurpeil speelde een deel van ons publiek ook met hun zelfgemaakte vliegers (een populair stukje speelgoed hier), en ja, die kwamen wel eens verstrikt in de palen op ons dak. Gelukkig kennen we dan in Nederland de prachtige uitspraak: ‘eigen schuld dikke bult’ en lieten wij ons daar niet door afleiden.
Na deze prachtige ‘show’ hebben we de rest van de middag gebruikt om foto’s te maken van het Patan Durbar Square, een toeristische trekpleister dichtbij ons appartement. Eenmaal aangekomen op het plein liep het iets anders dan verwacht, niet de honderd jaar oude tempels maar WIJ (als knappe blonde westerse meiden) waren een ware trekpleister voor de massa’s toeristen. Best shockerend, om de camera’s, om de paar meter, op je gericht te zien. Gevraagd of ongevraagd (ja sommige mensen waren nog redelijk netjes), erg blij werden we er niet van, ‘no pictures please’; Ik kom hier voor mijn rust’! Omdat we toch wel heel erg benieuwd waren naar de reden van al deze (ongewilde) foto-shoots, hebben we enkele mensen gevraagd naar het ‘waarom’, de antwoorden hierop varieerden van ‘because you’re a foreigner’, tot ‘you should be glad that we accept you in this country’, tot (naar mijn mening de enige echte waarheid) ‘because you both are really beautiful’. Conclusie: je hebt het ook niet makkelijk als je zo knap bent als wij.
Afgelopen zondag (14-10) waren Lyanne en ik al vroeg op om naar ‘Patan Central Zoo’ in Jawalakhel te gaan (een kwartiertje met de taxi), dit is de enige dierentuin in Nepal. Ook hier genoten niet de 800 diersoorten, maar wij van de vele aanbidders (mannelijk, vrouwelijk, jong en oud) die ons maar al te graag op de foto wilden zetten. Één foto is nog best wel grappig, maar na de zoveelste flits op een onverwacht (en naar verwachting, niet zo charmant) moment wordt het best wel frustrerend (lees: ik was in sommige gevallen gereed om ‘zinvol geweld’ te gebruiken, maar Lyanne hield me op zo’n moment tegen). Gelukkig was daar ‘Pawankali’, de prachtige Indische olifant van de Zoo, die ervoor zorgde dat ik mijn (eerdere) frustraties vergat. Wat een belevenis om op de rug van zo’n kolossaal beest een fantastische rit door de Zoo te maken. Onvergetelijk en zeker voor herhaling vatbaar (we moeten maar snel naar het ‘Royal Chitwan National Park’ gaan!).
Zoals ik al eerder heb verteld maakt Nepal zich klaar voor het ‘Dashain festival’, het grootste en belangrijkste festival van Nepal. Het festival valt altijd tussen eind september en eind oktober (vlak voor de rijstoogst) en zal 15 dagen duren. Gedurende deze 15 dagen worden duizenden dieren geofferd en wordt er gedanst en gefeest ten ere van de godin Durga. Het festival is niet geschikt voor mensen met een zwakke maag (maagbeschermer doe je best): de godin moet kunnen baden in het bloed van de geofferde dieren. Omdat het festival vandaag (dinsdag 16-10-2012) van start is gegaan hadden Lyanne en ik ‘holiday’. Een goed moment om naar het bruisende Thamel te gaan en wat inkopen te doen (lees: ansichtkaarten en, ik kon het echt niet laten, nog een nieuwe harembroek), bij Madan en zijn familie (van het Souvenir Guesthouse) wat te gaan drinken en om bij het, door ons zo geliefde, ‘GAIA’ restaurant te lunchen en dineren. Door deze heerlijke ontspannen dag is mijn energieniveau weer op peil en kunnen we de rest van de ‘werkweek’ weer volop aan de bak!
PS: Bedankt voor alle lieve en leuke reacties op mijn blog, ze zijn meer dan welkom!
Lieve mensen tot het volgende blog-bericht!
Namasté Ivanka.
-
16 Oktober 2012 - 19:51
Arjan:
Weer een heerlijk verhaal lief!!
Gefeliciteerd liefje dat je vraag is goedgekeurd dat mocht ook wel eens een keer:D nu kunnen jullie eindelijk hard aan de bak een inhaal slag maken.
Gelukkig is de sponsering van A.bos timmer&renovatiewerken goed benut haha lang leven de zaklamp haha zal eens vragen naar meerdere:)
De foto's zijn ook heel erg mooie :D lijkt me echt mooi om op zo pracht beest te zitten (jaja ben jaloers hoor)
en de tempels zijn geweldig!!!
Hopelijk krijgen jullie snel de informatie die je nodige hebt voor het ondezoek!!!
Ik wacht je berichten af!! nog heel veel succes en groetjes uit het koude nederland;)
Love you <3
-
16 Oktober 2012 - 20:23
Corrie En Co:
wat een verhaal, heerlijk om te lezen. wat die ene fysio betreft, er verdwijnen nog wel eens fysio's en andere therapeuten naar een andere en/of betere baan. en het is natuurlijk heel anders dan in Nederland. geniet van Dasain en laat het maar over jullie heenkomen. niet teveel naar die schattige geitjes kijken, want die hebben hun beste tijd gehad op deze aarde, in Kathmandu dan. Zielig hoor, maar dat is hun cultuur, groetjes uit Enkhuizen en fijn dat jullie vraagt goedgekeurd is. -
16 Oktober 2012 - 20:46
Corry:
Weer genoten, en gelachen om je verhaal! En wat een mooie foto's! Enne.... je zegt het zelf al, twee van die mooie meiden, met prachtige harembroeken, daar MOET je toch mee op de foto!!
Dikke knuffel van ons! -
16 Oktober 2012 - 20:54
Ineke:
hoi lieverd,
Wat fijn dat jullie vraag is goedgekeurd, nu kunnen jullie rustig aan de slag..dat zal ook wel wat hobbels en bobbels opleveren, maar ach, een kniesoor die daar op let! Wat betreft die foto's: jullie vallen natuurlijk ook wel op als een haring in een ton boter!!! als ik de foto's bekijk zie ik allemaal donkere mensen, en dan ineens 2 van die blonde schonen... Het lijkt mee een heel mooi en boeiend geheel, dit land: de sfeer, de gebouwen, de mensen.. fijn om daar door de foto's van mee te genieten.
knuf! -
17 Oktober 2012 - 14:07
Aly Bos:
Hai Yvanka, het is ontzettend leuk jouw reisverslagen te lezen
Ja als je zulke schoonheden bent dan sta je natuurlijk volop in de belangstelling.
Fijn dat dat de aanvraag goedgekeurd is, kunnen jullie volop aan de slag.
Als er straks in het t Harde een spinnenplaag is kunnen jullie zo een opruimbedrijfje starten.
Als ik de mooie foto s zie ben ik jaloers, zou ook wel opeen olifant de mooie omgeving willen bekijken.
We moeten het hier weer eens doen met volop regen. Ook al ben je druk, probeer er zo veel mogelijk van te genieten. Veel liefs vanaf de mooie Hoge Enk, groetjes Aalt en Aly. -
17 Oktober 2012 - 16:51
Berdien:
Wow... Ivanka,
Wat een verhalen en ervaringen zeg.
Wat maken jullie toch veel mee in zo'n korte tijd nu al!
Ik moet toch steeds wel denken aan die spinnen als je dat schrijft. Wat ontzettend eng lijkt me dat maar ja jullie maken zoveel (voor ons nederlanders -
17 Oktober 2012 - 17:01
Berdien:
Wow.. Ivanka,
Wat een verhalen en ervaringen zeg.
Wat maken jullie toch al veel mee in zo'n korte tijd!
Ik moet toch steeds wel denken aan die spinnen zoals je dat schrijft. Wat ontzettend eng lijkt me dat, maar ja jullie maken zoveel (voor ons nederlanders;) ) abnormale dingen mee daar, dat zo'n "spinnetje" dan natuurlijk wel weer mee valt.
We willen jullie weer heel veel succes, 'sterkte' en plezier toe wensen.
Wij kijken uit naar de volgende verhalen!
lfs Herwin en Berdien.
(Mocht je je afvragen waarom dat halve stukje tekst hierboven staat? Ik had weer eens ruzie met mijn Iphone) -
17 Oktober 2012 - 17:07
Mama:
Hoi meid,
Ik heb weer genoten van je verhaal. De foto's waren geweldig.
Fijn dat alles goed gaat.
Kus, mam. -
17 Oktober 2012 - 17:07
Mama:
Hoi meid,
Ik heb weer genoten van je verhaal. De foto's waren geweldig.
Fijn dat alles goed gaat.
Kus, mam. -
17 Oktober 2012 - 17:16
Lytse Rietje:
sis,
ten eerste wil ik je mededelen dat mama deze keer haar berichtje twee keer heeft geplaatst. ik dus niet.
ten tweede moet je genieten van de aandacht zolang het nog kan, want als je straks weer thuis komt ben je gewoon weer Yvanka. ;)
if you know what i'm saying.
geniet, lach, bid en werk.
xxxxxxxxxxxxxxxxx lytse rietje.
-
17 Oktober 2012 - 18:31
Sipke:
Over bijna twee weken wil ik ook met jullie op de foto.
Gr. Pa xxxx -
17 Oktober 2012 - 19:18
Hillie:
Hoi Ivanka,
Wat een ontzettend leuke verhalen! Wel lastig dat jullie zo knap zijn, ik neem niet aan dat je toen die "leuke" harem broek aan had, haha. Geniet er van en we kijken al weer uit naar je volgende verhaal.
Groet, Hillie -
18 Oktober 2012 - 09:36
Mirjam:
Ha mooie en bijzondere atraktie ;-)))) !
Mag ik ook met jou op de foto als je weer terug bent?! :D
Ik begon m'n werkdag 'n beetje blll, maar na het lezen van jouw blog ben ik weer helemaal vrolijk!! Meid, ik heb weer hardop gelachen hierzo ;-))))) !!!!
Fijn dat jullie vraag nu helemaal goed gekeurd is! Onvoorstelbaar je verhaal over de ongeschoolde fysio's... kun je je hier in Nederland toch niet voorstellen?!
Wat gaaf op die olifant! Ik hoor je hier al schaterlachen als ik de foto's zie :D! Haha...! Zo te horen en te zien hebben jullie daar een mooie tijd! Geniet ervan meid!
Ik krijg wel de rillingen over m'n rug als ik je verhalen over de spinnen lees..... :( ... maar jullie weten je kranig en flink! Echte bikkels!
Geniet van jullie "vakantie" en de feesttijd daarzo, doe voorzichtig met al die fotograferende mensen om jullie heen!
En ik kijk weer uit naar het volgende blog en foto's :))) !
Liefs en xxx Mir (en ook van m'n mannetje!)
-
18 Oktober 2012 - 23:30
Alma, Koen & Sicco:
Hey Ivanka,
Die verhalen van jou zijn erg vermakelijk, misschien kun je er wat mee blijven doen :)
Door de spinnen-aanpak verdienen jullie respect, veel mensen (lees Alma) hadden een gat in de lucht gesprongen, met bij jullie het risico dat je een verdieping lager staat.
We zijn benieuwd naar je nieuwe verhaal! (Vb.Je ouders op bezoek in lokale klederdracht in de kleermakerszit bijtend in een spicy momo ;) )
Groetjes ons
-
19 Oktober 2012 - 17:57
Tante Lenie:
Wat ben ik blij dat ik op facebook zit,kan ik mooi jullie interessante verhalen lezen.
Wat die spin betrof,was het een hele grote? Van mij mocht hij blijven leven.
De foto's zijn prachtig,vooral die waarop jullie op een olifant zitten.,dat is een
hele belevenis.Ik heb het zelf meegemaakt in India.Ik wens jullie een hele mooie
en leerzame tijd. Veel plezier als pap en mam er zijn
Groetjes
Tante Lenie -
20 Oktober 2012 - 15:26
Yvonne:
Hoi meid,
Wat kun je schitterend schrijven! Ik heb nu pas je blog ontdekt, en heb gelijk een snipperdag genomen om te lezen.
Je beschrijving over de SGCP is ook duidelijk en je weet misschien vsn Lyanne:we willen zo veel mogelijk weten! Sterke met heupjes en we gaan jou nu ook volgen.
Veel liefs van de ouders van Lyanne, martin en yvonne
-
24 Oktober 2012 - 18:06
Klaas En Titia:
Wat een mooie belevenissen! Dus zo voelt het als je beroemd bent, iedereen wil met je op de foto. We genieten van je verhalen en foto's van alles daar. Heel veel plezier en geniet ervan ( overbodige opmerking natuurlijk).
Groeten,
Klaas en Titia
