Spetterende Vakantie 2/2.

Zoals ik in mijn afgelopen blog: de ‘Spetterende Vakantie 1/2’ al vertelde, zaten we donderdag (27-12-2012) om 9.00uur al in de Greenline bus richting Pokhara. Pokhara is gelegen aan de grens met Tibet in het midden van Nepal, zo ongeveer 200km ten westen van Kathmandu. De middelgrote stad ligt aan het Phewameer en biedt een spectaculair zicht op het Annapurna gebergte. De stad oefent al sinds het begin van dit ‘Nepal- avontuur’ een enorme aantrekkingskracht uit op mij en ik was daarom ook erg enthousiast om deze plaats te bezoeken. Na zeven lange en slopende (lees: hobbel de bobbel) uren waren we eindelijk in Pokhara en konden we onze spullen kwijt in The Mountain House, het guesthouse waar we de komende drie nachten zullen overnachten. Na een korte rustpauze zijn we opzoek gegaan naar een sfeervol restaurantje om onze eerste avond in Pokhara in te luiden.

We begonnen vrijdag (28-12-2012) met een lekker ontbijt in het ochtendzonnetje met een prachtig zicht op de Machhapuchhre Mountain, beter bekend als ‘Fish Tail Mountain’, een 6997meter hoge berg in de Annapurna gebergte! Om 9.30uur was het tijd om aan ons drukke dagprogramma te beginnen, met behulp van een taxibusje zijn we naar de highlights van Pokhara gebracht. Als eerste stond Devi’s Fall op het programma. Devi’s Fall vormt het punt waar de Pardi Khola rivier onder de grond verdwijnt. Volgens de lokale bevolking is Devi’s Fall een verbastering van ‘David’s Falls’, een verwijzing naar een Zwitserse bezoeker die jaren geleden in deze gewelddadige waterval struikelde en verdronk. Een mooie waterval, die vooral ondergronds erg indrukwekkend overkomt (mede dankzij het lawaai). Hierna was het International Mountain Museum aan de beurt. Een museum volledig toegewijd aan de bergen van Nepal en de bergbeklimmers die deze (ooit) beklommen hebben. Uitermate interessant natuurlijk, maar wij waren ‘iets’ meer geïnteresseerd in het prachtige, heldere uitzicht op de Annapurna 1 (8091meter), Fish Tail Mountain en de Annapurna 2 (7939meter) vanaf het ‘terras’ van het restaurant bij het museum. Na een lunch in de heerlijke zon (lees: ik kan het niet laten om het zonnetje telkens weer te benoemen) hebben we het museum toch ook maar van binnen bekeken. Veel te laat, volgens de tijdsplanning, zijn we hierna naar een tempel (lees: naam is onbekend) gebracht, gevolgd door NOG een museum: het Gurkha Memorial (lees: wie heeft deze vakantie gepland?). Aangezien onze koppies nu wel klaar waren met al deze educatieve uitstapjes waren we blij afgezet te worden bij de ‘Bat Cave’. Helaas geen Christian Bale in deze donkere, spookachtige grot, maar in plaats daarvan duizenden ‘horseshoe’ vleermuizen die ons vanaf het plafond, al hangend, aankeken. Door een flinke file bij de uitgang hebben we uiteindelijk 90minuten onder de grond gezeten voordat we er achter kwamen dat sommige van ons (lees: ik) niet gemaakt zijn om al klauterend over vochtige, gladde en veel te grote stenen uiteindelijk boven door een ‘trechter’ getrokken te worden naar de buitenwereld. Dus, wij dames (lees: de heren zijn als ware actiehelden wel op bovengenoemde manier buiten gekomen) hebben onze achterwerken gebruikt om, uiteraard, heel charmant naar beneden te glijden/ springen/ vallen. Veel tijd om uit te puffen hadden we niet want het was hoog tijd voor de laatste ‘highlight’ van deze dag: de Jangchub Choeling Monastery. Een mooi klooster uit 1967 die behalve een (alweer) prachtig uitzicht, een fles water en een zakje chips ons niet heel erg veel nieuws kon bieden. Terwijl de wereld om ons heen steeds donkerder werd, kwamen we terug in het guesthouse om even uit te puffen van een drukke dag. Niet heel veel later zijn we bij het gezellige ‘Sweet Memories’ gaan zitten om te dineren bij de openhaard. Op de terugweg naar het guesthouse hebben we nog wat leuke souvenirwinkeltjes bezocht om daarna snel het bed in te duiken.

Zaterdag (29-12-2012) had een vroeg start, met de wekker om 4.51uur (+1 snooze). Om 5.30uur zat iedereen, half slaapdronken, in de taxi om aan de 30minuten durende rit naar Sarangkot te beginnen. Sarangkot is een populaire bestemming (mede) dankzij het geweldige uitzicht die het biedt op de Pokhara vallei en het prachtige uitzicht op de Annapurna gebergte. Aangezien er in alle vroegte meer Chinezen aanwezig waren dan het, op 1592meter liggende, uitkijkpunt kon verdragen, zijn wij een stukje lager gaan staan (lees: 2 meter) om van een ‘chinees- vrije’ zonsopgang te gaan genieten. Rond 8.00uur zaten we alweer op het terras bij het guesthouse om van een lekker (warm) ontbijtje te genieten. Hierna was het eindelijk tijd om richting onze (lees: Lyanne en ik hadden deze activiteit geboekt zonder goedkeuring en/of de instemming van de rest) ‘verrassing’ te wandelen. Vanaf het kantoor van High Ground Adventures zouden we, na het invullen van wat nodige verzekeringtechnische documenten, vertrekken naar The World’s Most Incredible Zipline. Het avontuur begon in feite al met de levensgevaarlijke rit, in een 4x4 terrein wagen, naar het topje van de 2000meter hoge berg (lees: wat had ik mezelf aangedaan, ik hou absoluut niet van hoogtes). Vanaf deze hoogte mochten Arjan en ik als eerste naar beneden ‘sliden’, “5,4,3,2,1” en weg waren we. Met snelheden die konden oplopen tot 140km per uur ‘vlogen’ we naar beneden. Na een kort gevecht met mijn sjaal, kon ik ook nog even genieten van het prachtige uitzicht op de Annapurna gebergte en de onderliggende Seti Rivier. Na ongeveer 2 minuten stonden we alweer met beide, trillende, benen op de grond: wat een adrenaline rush! De rest van de namiddag hebben we besteed aan een mooie wandeling langs het Phewameer en aan het drinken van cocktails, het is tenslotte vakantie. Die avond hebben we heerlijk lang zitten tafelen om rond 21:00uur de laatste souvenirs en etenswaren, voor de terugweg, in te slaan.

Zondag (30-12-2012) stond in het teken van de terugreis naar Kathmandu. De busrit was lang (lees: 8uren), hobbelig en vermoeiend maar we zijn veilig bij het Souvenir Guesthouse aangekomen, en daar gaat het uiteindelijk om. Na een lekker dinertje bij GAIA was ook deze vakantiedag alweer ten einde. Wat vliegen de dagen toch voorbij!

Uitslapen is gewoon voor mietjes! Tenminste, daar lijkt het deze vakantie wel verrekte veel op, want ook oudejaarsdag had een veel te vroege start voor mij en Lyanne. Om 7.30uur stonden wij namelijk al in de rij bij de Embassy of India om ons paspoort in te leveren voor het langverwachte India visum. Terwijl wij om 10.30uur terug waren bij het Guesthouse had de rest nog een uur nodig om zichzelf vertoonbaar te maken, dus in plaats van een ontbijt hebben we met zijn allen gebruncht bij de OR2K (een vegetarische restaurant). De maandagmiddag hebben we gebruikt om Swayambhunath, de oudste boeddhistische tempel van de Kathmandu vallei, te bezoeken. De tempel wordt ook wel de apentempel genoemd door de grote hoeveelheid apen die er rond lopen. Helaas, (lees: ik heb het niet zo op apen) hadden wij het geluk er (blijkbaar) in het ‘baby seizoen’ rond te lopen want er waren veel agressieve pappa-apen aanwezig. Met angst voor eigen leven hebben we de tempel van dichterbij bekeken en konden we een paar mooie foto’s schieten en souvenirs scoren. Eenmaal terug in Thamel was het alweer tijd voor het laatste dinertje van 2012, extra genieten natuurlijk met heerlijke cocktails na! De sluitingstijd van GAIA was, helaas, niet aangepast door onze feestdag (lees: de Nepalezen hebben een andere jaartelling, de kalender loopt 57jaar voor op die van ons, en vieren ook op een andere datum hun Nieuwjaar) dus om 21:00uur stonden we weer op straat om een of ander feestje op te gaan zoeken. Uiteindelijk zijn we die avond in New Orleans, een café in Thamel, beland waar we veel te dure drankjes hebben gedronken tot de klok 00:00uur aangaf: HAPPY NEWYEAR! Onder het genot van onze eigen muziek (lees: door Arjan zijn Iphone aan te sluiten op de speakers van het cafe) hebben we er toch nog ons eigen feestje van gemaakt met een ware polonaise op heerlijke dubstep! Tijdens deze dansmoves werden we volop gefilmd en gefotografeerd, wat we voor één avond/keer even niet erg vonden!

Dinsdag (01-01-2013) stond in het teken van relaxen in Thamel. Deze dag geen bezienswaardigheden maar volop de tijd om souvenirtjes in te slaan en boven alles lekker te eten (heel belangrijk). Om 16:00uur was er nog wel een hoogtepuntje die voor mij en Lyanne een goed begin van 2013 zou betekenen, we mochten/konden ons visum voor India ophalen!

We begonnen afgelopen woensdag (02-01-2012) met een lekker ontbijtje (lees: Glenn had kaas meegenomen uit Nederland, need I say more?) in het zonnetje op het terras van het Souvenir Guesthouse. Samen met Madan, en zijn taxibusje, zijn we een uurtje later richting Bhaktapur vertrokken. Bhaktapur, de ‘stad der getrouwen’, is de derde koningstand van Nepal en absoluut de moeite waard om gezien te hebben (ben ik van mening). De stad straalde een stuk meer rust uit in vergelijking met mijn vorige bezoek daar (in november, met mijn ouders), dus we hebben er lekker kunnen rondwandelen en genieten van de woodcraft shops en het pottenbakkersplein. Om 16:00uur was het hoog tijd om richting Nagarkot te vertrekken om de zonsondergang te kunnen zien. In de maanden december tot en met februari is de kans op bewolking/mist rondom de hooggebergte van de Himalaya erg groot. Helaas konden we dit wel een beetje merken in het uitzicht, maar al met al toch weer een prachtige manier om een mooie dag te beëindigen met een nog mooiere zonsondergang.

Afgelopen donderdag (03-01-2012) was het alweer tijd om afscheid te nemen van Glenn en Deirdre (lees: Lyanne haar gasten). Het werd mij op dit moment extra duidelijk dat ik nog even keihard moest gaan genieten van de laatste twee dagen met Arjan, Maris en Marc. Na het allerlaatste gezamenlijk ontbijtje hebben we afscheid genomen van de rest en zijn we opzoek gegaan naar een taxi om ons richting Patan te brengen. Helaas was deze taxirit allesbehalve een succes te noemen. De beste taxichauffeur bracht ons niet naar de vooraf afgesproken plaats (lees: Patan Durbar Square) maar was zo gallant om ons 3km verderop, aan de andere kant van Patan, af te zetten om ons vervolgens met een stalen gezicht te vertellen dat dit wel degelijk Patan Durbar Square was. Had deze meneer even de pech mij achterin de taxi te hebben zitten, want voor deze (minimaal 3km kortere) rit gingen wij absoluut niet de volle pond (lees: 250rupee) betalen. Na enige communicatieve haperingen heb ik de meneer 200rupee aangeboden, een netjes bedrag als je het mij vraagt. Uiteraard was dit ‘not done’ volgens de, toen, steeds kwader wordende taxi chauffeur want hij liet ons, vanaf dat punt, niet meer met rust. De taxichauffeur vond het nodig ons een aantal keer klem te rijden, om vervolgens schreeuwend en tierend uit de taxi te stappen terwijl wij verder liepen. Op het moment dat deze meneer mijn arm vast pakte om nogmaals, schreeuwend, zijn laatste 50rupee te eisen, kwamen Arjan en Marc in opstand. Een goede keuze, want de beste man hield er naar één laatste verwoede schreeuw poging (lees: veilig en wel vanuit zijn taxi) dan wel eindelijk mee op. Na een wandeling langs alle, voor mij, bekende plekken in Patan zijn we bij Dsquare (lees: ‘ons’ restaurantje) gaan zitten om daar bij te komen en te genieten van de (echte) Nepalese keuken: Gefrituurde MOMOs, Spring Rolls, Alu Paratha (lees: platte wrap met aardappel) en Veg Paratha (lees: platte wrap met groentes). Na het zien van alle hoogtepunten en het scoren van alle nodige souvenirtjes, voor het thuisfront, was het alweer hoog tijd om richting Thamel te vertrekken. Bij GAIA sloot Lyanne zich weer aan bij onze groep om gezamenlijk te dineren en de avond gezellig af te sluiten.

De laatste, volle, vakantie dag met Arjan, Maris en Marc had een erg mooi thema. Dankzij wat financiële steun uit Nederland zijn wij die ochtend bezig geweest met inkopen doen voor een prachtige organisatie: het Disabled Newlife Centre (DNC). Deze organisatie zet zich in voor de lichamelijk gehandicapte kinderen in Kathmandu en omstreken. Het is dezelfde organisatie waarvoor Lyanne, mijn ouders en ik een paar weken daarvoor aan het ‘werk’ zijn geweest om de toiletten en douches aan te passen. Buiten het feit dat we erg benieuwd waren naar het eindresultaat van ons werk (lees: hadden ze alles wel ergonomisch verantwoord opgehangen) waren we ook erg enthousiast om het personeel en de kinderen (hopelijk) te verwennen met artikelen voor de lichamelijke zelfverzorging en speelgoed. Helaas waren er weinig kinderen (lees: school gaat voor) aanwezig tijdens ons bezoek aan de organisatie maar de kinderen en personeelsleden die we wel hebben gesproken waren erg verrast en dankbaar over onze donatie(s). Na een goedbedoelde maar erg vieze kop thee zijn we weer naar Thamel vertrokken om bij Big Belly te lunchen. Die middag zijn we naar Kathmandu Durbar Square gewandeld om het laatste Koningsplein (lees: het zijn er in totaal drie) te bezichtigen. Tegen alle verwachtingen in, liet Kumari (“the Living Goddess” of Kathmandu) zich rond 16:00uur zelfs nog even zien. Het moment duurde maximaal 30seconden en was alles behalve spectaculair, maar goed het meisje die op vele ansichtkaarten, posters en souvenirs staat afgebeeld is blijkbaar dus toch echt. In een al schemerende wereld zijn we terug gelopen naar GAIA om de allerlaatste avond, met mijn lieve gasten, af te sluiten met een fles Everest en overheerlijk bord eten.

Hoe graag ik zaterdag (05-01-2013) ook had willen uitstellen, het ‘afscheid’ nemen moest vroeg of laat toch gebeuren. Gelukkig had ik nog ‘even’ want Madan zou Arjan, Maris en Marc pas om 15.30uur naar het vliegveld brengen. De ochtend stond in het teken van de tassen inpakken, ik heb hier goed gebruik van gemaakt door al flink wat eigen spullen in de koffers van bovengenoemde te proppen (lees: ruimte maken voor al die souvenirs). Hierna zijn we naar de Garden of Dreams gegaan, het laatste puntje op onze vakantie to- do- list. Na een overheerlijke (late) lunch, konden we er toch echt niet meer omheen. Omringd door tassen en naast mijn lieve Arjan heeft Madan ons, veel te laat, naar het vliegveld geracet. Om 16.15uur werden Arjan, Maris en Marc uit dit taxibusje gekickt en hebben we met een lach en een traan afscheid genomen (lees: “it’s never a goodbye, it’s a see you later alligator”).

Jammer genoeg zitten ook deze prachtige vakantie weken er alweer op. Als ik (lees: Arjan) deze blog plaats zitten Arjan, Maris en Marc zelfs alweer (bijna) 2 weken in het (blijkbaar erg) koude Nederland. In de tussentijd heb ik alweer ontzettend veel nieuwe dingen beleefd en gezien (lees: INDIA!) maar daarover update ik jullie in de komende dagen! Lieve mensen, bedankt voor jullie lieve en leuke reacties, mailtjes en berichtjes! I’ll keep you posted!

Namasté Ivanka.